“หึ คนคุมฝั่งแบล็กคือคุณนี่เองสินะซูซาน” โทมัสแสยะยิ้มและใช้สายตาที่เยือกเย็นมองแม่เลี้ยงหรือผู้หญิงใจร้ายสารเลวตรงหน้าโดยไม่กะพริบตาที่กล้าเข้ามาบุกถิ่นของเขาถึงที่
“ไม่เรียกว่าแม่แล้วเหรอจ๊ะเด็กน้อย” ซูซานยิ้มและทิ้งผ้าเช็ดมือสีขาวที่มีแต่เลือดลงบนพื้น
“คำว่าแม่มันดูประเสริฐไปสำหรับคุณ”
ซูซานขบกรามแน่นคิ้วกระตุกอย่างไม่พอใจที่ชายหนุ่มพูดจารุนแรงกับตนเองแบบนั้น ทั้งที่ให้ความรักและความอบอุ่นกับอีกฝ่ายมาโดยตลอด ถึงแม้เธอจะไม่ได้คิดว่าอีกฝ่ายเป็นลูกก็เถอะ
“จุ๊ ๆ ไม่พูดแบบนั้นสิลูก” ซูซานยกนิ้วขึ้นจุปากโดยที่มือข้างนั้นมีเพียงแค่สามนิ้ว เธอแสยะยิ้มและดูมือของตัวเองด้วยสายตาที่มีแต่ความอาฆาตแค้น ที่พวกมันช่างกล้าตัดนิ้วสวย ๆ ของเธอไป
“หึ อยากนิ้วหายเพิ่มไหม” เสียงเย็นเอ่ยถามพร้อมกับไม่กลัวเหล่าคนข้างหน้าที่เข้ามาบุกและโจมตีบริษัทของตนเอง
“ก่อนจะได้ตัดมือกู มึงคงตายก่อนละมั้งเด็กน้อย”
“
