“กินหน่อยสิ เธอไม่ยอมกินอะไรเลยแล้วเธอจะมีแรงไหมมิลา”
โทมัสนั่งถอนหายใจเพราะนี่ผ่านมาหลายวันแล้วหญิงสาวยังคงไม่ทานอะไร
“เธออยากให้ลูกของเราตายเหรอ”
“ก็ให้มันตายไปสิ มันไม่ใช่ลูกของฉัน”
“มิลา” เสียงแข็งดุกร้าวเขากัดฟันกรอดจนขึ้นนู้นเป็นสันกราม
“ทำไมจะตบเหรอ ตบสิ ตบเลย ทำแบบที่คุณเคยทำ”
“พี่ไม่ทำแบบนั้นหรอก พี่ขอโทษเธอใจเย็นลงหน่อยดีไหม”
“พอมีลูกเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเชียวนะ ทำไมคิดว่าฉันจะทำร้ายลูกของคุณรึไง”
“ลูกของเรามิลา ไม่ใช่แค่ลูกของพี่คนเดียว เราทำมันมาด้วยกัน”
“น้ำเน่า” เธอแทบอยากจะหัวเราะให้เป็นบ้าเป็นหลังลูกของเรางั้นเหรอ งั้นที่ผ่านมาเขานั้นมันก็ปลิ้นปล้อนนะสิที่ว่าจะปล่อยเธอไป มันเป็นแค่คำหลอกลวงเฉย ๆ สินะ
“ถ้าเธอยังไม่ยอมกินข้าวพี่คงต้องให้อาหารผ่านทางสายยางแทน”
“โรคจิต”
โทมัสยิ้มถึงแม้จะโดนด่าแต่เขากลับยิ้มได้ เพราะเห็นหญิงสาวลุกขึ้นมานั่งกินข้าวแต่โดยดี
“แล
