3.ลูกพี่ลูกน้อง
602 คำ
3
Part: หมูหวาน
"อยู่แต่ในห้อง ห้ามยุ่งกับของของฉัน"
นั่นคือคำสั่ง ทำให้ฉันไม่กล้าออกจากห้อง ฉันเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เช้าก็ออกไปรับน้องที่มหาลัย เย็นก็กลับ แทบไม่ได้เจอหน้าคนใจร้าย ที่ไม่ค่อยอยู่ห้องอยู่แล้ว ไม่รู้เขาไปพักที่ไหนเหมือนกัน คงรังเกียจฉันมากสินะ ถ้าคุณย่าอนุญาตให้อยู่ที่อื่นได้ ฉันไปนานแล้ว
"ทำไมรถแท็กซี่ที่นี่ไม่รับคน"โบกหลายคันแล้วเนี่ย ไปเติมแก๊สบ้าง ส่งรถบ้าง ส่งรถอะไรเช้าขนาดนี้เล่า จะเดินไปป้ายรถเมล์ก็ไกล ไปไม่ทันโดนลงโทษแน่ๆเลย
ขณะที่ฉันคิดจะเอาไงดี รถหรูที่คุ้นตาก็วิ่งออกจากตอนโดมา ไม่มีเวลาให้ตัดสินใจนาน จึงยื่นมือออกไปโบก
"ไปส่งหมูหวานได้มั้ยคะ"ฉันถามเมื่อรถคันหรูจอดแล้วเลื่อนกระจกลง
"นั่งแท็กซี่ไปสิ"น้ำเสียงเย็นชา ยังไงก็ใจร้ายเหมือนเดิม!
"เขาไม่รับ ถ้ารออีกหมูหวานไปไม่ทันแน่ๆ"ฉันตีหน้าเศร้าเล่าความจริง ทำตัวให้น่าสงสาร
"ขึ้นมา"เขาปลดล็อคประตูรถให้
"ขอบคุณค่ะ^^"ฉีกยิ้มดีใจ รีบเปิดประตูเข้าไปนั่ง วันนี้ใจดีจัง อิอิ
"พี่ติณห์ขับเร็วกว่านี้ได้มั้ยคะ เดี๋ยวหมูหวานโดนลงโทษ"ขับช้าอย่างกับเต่าไม่เหมาะกับรถแรงๆเลย
"ใครจะลงโทษเธอ"เขาละสายตาจากถนนมาเลิกคิ้วถามอย่างใจเย็น ก็ยังจะใจเย็นอยู่อีก หรือว่าเขาแกล้งฉันอีกแล้วเนี่ย
"พี่ว๊ากไง ใครไปไม่ทันเวลาก็จะโดนลงโทษ"เมื่อวานฉันก็เห็นเพื่อนโดนมาแล้ว
ผ่านไปสามสิบนาทีได้ ในที่สุดก็มาถึง และฉันก็มาไม่ทันจริงๆ เพื่อนๆนั่งก้มหน้าเรียงแถวกันแล้ว โดนลงโทษแน่ๆ ฉันรีบวิ่งลงจากรถเข้าไปนั่งในแถวข้างๆใบบัวเพื่อนคนเดียวของฉันเอง
เงียบ....
เงียบแปลกๆปกติพี่ว๊ากจะตะโกนด่าแล้วนะแต่ทำไมถึงได้เงียบกันล่ะ? ฉันแอบเงยหน้าขึ้นมอง เห็นพี่ติณห์ยืนจ้องพี่ว๊ากอยู่ สายตาน่ากลัวมาก ขนาดฉันที่โดนแกล้งโดนด่าตั้งมากยังไม่เคยเจอสายตาแบบนี้ของพี่ติณห์เลย
"พี่ติณห์ มาหาลาวาหรอคะ"รุ่นพี่สาวสวยคนหนึ่งวิ่งเข้าไปทำลายความเงียบ พวกเขาคุยกันสองสามประโยคได้ ก็ขึ้นรถไปด้วยกัน
ที่แท้ก็ลงมารับสาว ก็ว่าทำไมใจดีมาส่ง ชิ!
"นี่ๆ แกเป็นเด็กพี่ติณห์หรอ"ใบบัวสะกิดกระซิบถาม
"เปล่า"
"แล้วมากับพี่เขาได้ไง ระวังเจอผู้หญิงแถวนี้รุมตบนะ นั่นน่ะหนุ่มฮอตเลยนะนั่น"
"หมูหวานเป็นหลานคุณย่า พี่ติณห์ก็เป็นหลานคุณย่า"
"ห๊ะลูกพี่ลูกน้องหรอ?"
"เบาๆหน่อยสิ ทำไมต้องเสียงดังด้วย อีกอย่างหมูหวานก็ไม่รู้ว่าเรียกแบบนั้นได้มั้ย"ฉันรีบยกมือขึ้นปิดปากใบบัวที่พูดเสียงดัง
สรุปวันนี้ฉันไม่โดนลงโทษเพราะอะไรไม่รู้ แต่ก็เหนื่อยจนร่างแหลกอยู่ดี และก็ได้เพื่อนมาแบบงงๆอีกหนึ่งคน ย้อนกลับไปที่โรงอาหารตอนพักเที่ยง
"หมูหวานใช่มั้ย"
"อือ"
"เราขนมปังนะ ขอนั่งด้วยคนได้มั้ย"
"อะ...อือตามสบายเลย"
นั่นแหละ.....
- ผู้เขียน
