อาหารญี่ปุ่นสดใหม่เรียงรายเต็มโต๊ะ โดยฝีมือการสั่งของเกวลินที่ดูเหมือนหิวจนหน้ามืด สั่งอาหารจนเผลอลืมเกรงใจประธานหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“ท่านไม่ทาน เหรอคะ” เกวลินเงยหน้าจากอาหารที่อยู่ตรงหน้า เอ่ยถามประธานหนุ่มทั้งที่ปากยังเต็มไปด้วยอาหารจนแก้มป่อง
“แค่เห็นเธอยัดเข้าปาก ผมก็รู้สึกอิ่มแล้ว” จิรายุยกยิ้มมุมปาก สายตายังคงทอดมองแก้มป่องเคี้ยวตุ้ย ๆ จนรู้สึกอิ่ม
“นาน ๆ จะได้ทานของดีแบบนี้ ฉันขอยัดเข้าท้อง เอาไว้เผื่อวันพรุ่งนี้นะคะ” นานพอสมควรที่เธอไม่ได้ทานอาหารแบบนี้ คิดถึงและโหยหายิ่งกว่าครอบครัวเสียอีก
“จนขนาดนั้นเลย” จิรายุเลิกหางคิ้วเชิงถามเกวลิน เสมือนสงสัยในตัวตนของหญิงสาวก็ไม่ปาน เนื่องจากผิวพรรณและวิธีการรับประทานอาหาร รวมไปถึงกิริยามารยาทของเธอเสมือนลูกผู้ดีมีเงินไม่ผิดเพี้ยน
“ชีวิตลำบากมากค่ะ” เกวลินตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ณ เวลานี้ เธอคือบุคคลที่มีฐานะยากจนพอสมควร
“บ้
