ภายในห้องฉุกเฉินที่เตรียมย้ายเกวลินไปพักฟื้นที่ห้องพิเศษ ร่างบางกลับรู้สึกตัวตื่นขึ้นท่ามกลางความมึนงง จนหมอชมจันทร์ที่ยืนอยู่ข้างเตียงเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงร้อนรนปนดีใจ
“เกว เป็นไงบ้าง” หมอชมจันทร์จับข้อมือเล็กวัดชีพจรเกวลิน พร้อมกับใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง” เกวลินถามกลับด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยอาการงุนงง สงสัย เนื่องจากก่อนหน้านี้เธอกำลังจะขับรถกลับคอนโดฯ แต่เหตุใดถึงได้มาโผล่ที่โรงพยาบาลได้
“จำไม่ได้เหรอ? ว่าตัวเองประสบอุบัติเหตุ” คุณหมอชมจันทร์เอ่ยถามเกวลินด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เกรงว่าเพื่อนรักจะได้รับการกระทบกระเทือนทางสมอง
“จริงเหรอ?” เกวลินพึมพำกับตนเองครู่หนึ่ง เสมือนเธอกำลังใช้ความคิดกับตัวเองเงียบ ๆ ก่อนที่ความทรงจำก่อนหน้าจะกลับเข้ามาในหัว
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ปกติแกขับรถระวังจะตาย”
“มีรถมอเตอร์ไซค์ตัดหน้ากะทันหัน ฉันก็เ
