ภูริตาลืมตาขึ้นมามองเห็นฝ้าเพดานสีขาวจมูกได้กลิ่นยา พอได้สติมือก็กุมท้อง ลูก ลูกของเธอ
" คุณฟื้นแล้วเหรอ ยังเจ็บท้องอยู่ไหม"
" หมอ ลูก ลูกของฉัน "
ภานุพงศ์ถอนหายใจก่อนจะตอบเธอ
" คุณพึ่งจะท้องอ่อนๆท้องยังไม่มั่นคง ได้รับการกระทบกระเทือนรุนแรง เด็กไม่สามารถรักษาไว้ได้ "
ภูริตาร้องไห้โฮ ลูกของเธอไม่อยู่กับเธอแล้วเขาจากไปแล้วสวรรค์ทำไมถึงใจร้ายกับเธอนัก ก่อนหน้าก็พรากคุณปู่ไปตอนนี้ยังพรากลูกของเธอไปอีก เธอยังไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าลูกเลย
ภานุพงศ์เห็นเธอร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดก็พูดปลอบใจ
" เขากับคุณคงมีบุญร่วมกันแค่นี้ ตอนนี้สุขภาพของคุณสำคัญ หากดูแลรักษาให้ดีไม่นานถ้าคุณอยากมีลูกอีกก็สามารถมีได้ คุณบอกผมว่ามีเรื่องสำคัญต้องทำไม่ใช่เหรอ เพื่อทวงความยุติธรรมให้ปู่ของคุณและลูกของคุณ ฉะนั้นคุณต้องรีบรักษาตัวให้หายเร็วๆ "
ภูริตาได้สติ ใช่เธอต้องทำให้อิศริยาชดใช้ให้กับคุณปู่และลูกของเธอ เธอ
