“นี่ขู่ลูกเหรอ ไม่แฟร์เลยนะ เอาจริงๆ เธอก็กลัวแพ้เหมือนกันใช่มั้ย” ธามเดินมากระซิบที่ข้างหูหญิงสาว ส่วนน้าสาก็รีบเดินเข้าไปหาหลานสาวด้วยรอยยิ้ม พร้องทั้งส่งสายตาปรามพุดพิชญา
“ไม่จริงหรอกค่ะ คุณแม่แค่ล้อเล่นนะคะน้องบุศย์ จริงมั้ยพุด” น้าสารีบเปิดทางให้พุดพิชญาได้แก้ต่าง
“จริงค่ะลูก แม่ไม่ได้ดุหนู แม่แค่เกรงใจพ่อเขาเท่านั้นเอง” พุดพิชญาจำต้องแก้ตัวเพื่อให้รอด
“เพราะฉะนั้นต่อไปนี้พ่อก็สามารถมาหาน้องบุศย์ได้ตลอดใช่มั้ยครับคุณแม่” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยท่าทางเยาะเย้ย นั่นทำให้พุดพิชญาเจ็บใจเป็นอย่างมาก ชีวิตต่อไปจากนี้ของเธอ มันคงจะน่าเบื่อเป็นอย่างมากที่มีร่างสูงมาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ตลอดเวลาแบบนี้
“ใช่ค่ะ น้องบุศย์ชอบคุณพ่อ คุณพ่อหล่อค่ะ แล้วก็ตัวสูงด้วย” เด็กน้อยเอ่ยออกมาอย่างไร้เดียงสา ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ผู้ใหญ่ทั้งสามคนหัวเราะออกมาด้วยความสามัคคีกัน
“อย่าไปพูดแบบนี้กับผู้ชายที่ไหนนะครับ เ
