“มันสายไปแล้วแหล่ะค่ะ ถ้าคุณจะคิดถึงฉันคุณก็ควรจะตามหาฉันตั้งนานแล้ว ไม่ควรจะปล่อยเวลาให้ผ่านมานานขนาดนี้” พุดพิชญาตอบกลับด้วยความเจ็บปวด เธออยากบอกตรงๆ ว่าเธอเคยรอเขา รอว่าเขาจะกลับมาขอคืนดีกับเธอ และขอเธอแต่งงาน แต่เวลาก็ผ่านมานานมากแล้ว นานจนเธอเลิกรอ เพราะเธอรู้ว่าสิ่งที่เธอต้องการไม่มีวันมาถึง
“ให้อภัยคนที่มันไม่รู้ใจตัวเองไม่ได้เหรอ” ธามเอ่ยเสียงเครียด
“ฉันเจ็บเกินกว่าที่จะให้อภัยคุณได้ คุณแค่ทำหน้าที่พ่อของน้องบุศย์ก็พอ ส่วนเราก็เป็นแค่คนที่เคยรู้จักกัน ฉันให้คุณได้เท่านั้นจริงๆ ค่ะ” พุดพิชญารู้สึกหวั่นไหว แต่เธอก็ไม่อยากฝากหัวใจไว้ที่เขาอีกแล้ว ด้วยความเจ็บที่มันยังฝังรากลึกอยู่ในใจ ทำให้หญิงสาวสามารถหักห้ามใจ ไม่ให้หลงใหลได้ปลื้มไปกับคำพูดของเขา
“ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ยอมแพ้แล้วถอยไปไหนอีกแล้ว ฉันจะทำให้เธอและลูกมีความสุข ให้สมกับความทุกข์ที่เธอและลูกต้องเจอมา” ธามไม่ยอมแพ้ แล้วก็จั
