“ดีมากครับลูกสาวพ่อ” ธามยกนิ้วโป้งส่งให้บุตรสาว เด็กน้อยจึงหันมายิ้มให้เขาทั้งน้ำตา ก่อนที่ชายหนุ่มจะแสร้งเดินออกมานอกห้อง และก็พบว่าพุดพิชญานั้นกำลังจะเดินเข้าไปหาบุตรสาว เพราะเด็กน้อยนั้นหยุดร้องไห้แล้ว ชายหนุ่มแอบยิ้มเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าพุดพิชญากำลังจะเจอกับอะไร
และเมื่อหญิงสาวเข้าไปไม่นาน เสียงโวยวายด้วยความไม่พอใจของหญิงสาวที่เห็นว่าเจ้าตัวเล็กไม่ยอมพูดกับตนเอง ไม่ยอมมองหน้าตนเอง ทำให้เธอไม่พอใจเป็นอย่างมาก เธอรู้ว่าเขาแน่ๆ ที่บอกให้บุตรสาวทำอย่างนั้นกับตนเอง เธอจึงออกมาหาต้นตอของปัญหาทั้งหมด เพื่อจะได้เคลียร์กับเขาให้เรียบร้อย
“คุณบอกลูกให้ทำอย่างนี้ใช่มั้ยคะ” พุดพิชญาเดินออกมาโวยวายกับชายหนุ่มที่ยืนรอเธออยู่
“ใช่” ธามยอมรับความจริงและไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด
“คุณจะทำแบบนี้ทำไม คุณรู้มั้ยว่าลูกไม่เคยดื้อกับฉันแบบนี้เลย” พุดพิชญาเอ่ยไปร้องไห้ไป
“ฉันไม่ต้องการให้เธอร้องไห้หรอกนะ แต่
