“ถ้าเจ้าธามมันให้ไป ฉันก็ไปแล้วล่ะสิ ฉันจะมานั่งรอแบบนี้ทำไม นี่เธอรู้มั้ยว่าฉันรอนานแค่ไหน กว่าที่เจ้าธามมันจะตกลงกับหลานสะใภ้ของฉันได้” คุณธัชเอ่ยออกมาตามตรง เรียกว่าท่านเป็นกองเชียร์หลานชายตนเองเลยก็ว่าได้ ทุกวันที่หลานชายของท่านไปตามง้อและขอคืนดีกับมารดาของเหลนท่าน ท่านก็ลุ้นรอฟังข่าวดีทุกวัน จนกระทั่งเมื่อวานหลานชายมาบอกข่าวดีเรื่องที่ตกลงกันได้เรียบร้อยแล้ว ท่านก็อยากจะไปรับทั้งสองแม่ลูกด้วยตัวเอง
แต่ด้วยเพราะว่าหลานชายกลัวว่าทั้งสองคนนั้นจะตกใจก็ใจ ก็เลยให้ท่านรอที่นี่ แล้ววันนี้ก็จะพาทั้งหลานสะใภ้และเหลนเข้ามาพบท่าน ธามนั้นออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว นี่ก็ยังไม่กลับมาอีก บอกตรงๆ ว่าท่านนั้นใจร้อนและตื่นเต้นเป็นอย่างมาก พอสาวใช้คนสนิทมาถามถึงเรื่องนี้ท่านก็เคยค่อนข้างจี๊ดที่ใจเล็กน้อย ถ้าหลานชายให้ท่านไปรับทั้งสองแม่ลูก ทำไมท่านจะไม่ไปล่ะ แต่นี่หลานชายไม่ให้ไป คนแก่อย่างท่านก็เลยต้องรออยู
