“ไม่ได้เขิน เลิกล้อเล่นได้แล้ว ฉันจะไปหาข้าวกิน” คนที่เขินก็ไม่ยอมรับ เธอปฏิเสธท่าเดียว เธอไม่ต้องการให้เขารู้ว่าเขามีอิทธิพลต่อเธอ นี่คือวันแรกหลังแต่งงานเท่านั้น เขายังทำให้เธอหนักใจมากถึงเพียงนี้ ไม่อยากจะนึกถึงอนาคตเลย เธอไม่รู้ว่าจะต้องรับมือกับคนเจ้าเล่ห์ที่เหลี่ยมเพิ่งออกอย่างเขาได้ยังไง
“หิวก็ตามมา” ว่าแล้วร่างสูงก็จูงมือคนตัวเล็กเดินลงบันไดมา แต่ก็ใช่ว่าคนตัวเล็กจะยอมเดินลงตามแรงจับจูงของเขา เธอพยายามสลัดแล้ว แต่ว่ามันสลัดไม่ออก เธอก็เลยต้องเดินตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ ส่วนคนที่เห็นท่าทางกระเง้ากระงอดของเธอเขามีความสุขไม่น้อยเลยล่ะ เขาเพิ่งรู้ในวันนี้เองว่า การรอคอยที่แสนนานของเขา มันคุ้มค่าเหลือเกิน เพราะว่าปลายทางของเขา มันจะมีเธอยืนเคียงข้าง
“ปล่อยได้แล้ว ลากจูงยังกับฉันเป็นหมา” พะพายบ่นเขาในขณะที่เขาพาเธอลงมาที่ชั้นหนึ่งของบ้าน และกำลังตรงไปที่ห้องอาหาร มันก็ใกล้จะถึงแล้ว เขาควร
