“ไม่มีคนดีที่ไหนเขามาตะโกนบอกชาวบ้านหรอกนะว่าตัวเองเป็นดี” พะพายเอ่ยออกมาด้วยความหมั่นไส้ แรกๆ เธอก็เคลิ้มแล้วนะ แต่ท่าทางมั่นหน้าเมื่อกี้นี่มันทำให้อาการเคลิบเคลิ้มเปลี่ยนเป็นหมั่นไส้ในเวลาไม่นาน
“ยอมแล้วครับทูลหัว ผมว่าเรากลับไร่กันดีกว่า ช่วงค่ำๆ ทางลงมันน่ากลัวทีเดียว” เพราะเห็นว่าเริ่มบ่ายคล้อยแล้ว ตอนนี้เขาไม่ได้ตัวคนเดียวเหมือนดังเช่นเมื่อก่อน ดังนั้นความปลอดภัยของเธอคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
“ว้า...ต้องกลับแล้วเหรอ ยังไม่อยากกลับเลย” ที่พะพายเอ่ยออกไปเช่นนั้นก็เพราะว่าเธอไม่ต้องการไปเผชิญหน้ากับเขาตามลำพังอยู่บ้านหลังใหญ่ของเขา วันนี้เธอมีสติดีทุกอย่าง ถ้าเกิดอะไรขึ้น เธอจำได้หมดแน่ๆ
“ไว้ค่อยมาใหม่แล้วกัน คนที่นี่เขายังต้องรอความช่วยเหลือจากเราไปทั้งชีวิต แต่ตอนนี้กลับบ้านกันเถอะ” ฝ่ายชายไม่ทันเกมเธอ เพราะเข้าใจไปว่าบนดอยนี้บรรยากาศดีจนเธอไม่อยากจะกลับบ้าน แต่ความจริงแล้ว เธอกลัวการ
