ซูจิ้งหนานที่ยืนฟังเงียบ ๆ ปล่อยให้คุณแม่ของอวิ๋นไห่เฉินด่าเธอให้พอใจ ใบหน้ามีเพียงรอยยิ้มจาง ๆ ประดับเท่านั้น แน่นอนว่าเธอนั้นไม่ได้ทำไปเปล่า ๆ หรอกนะ
เพราะอะไรน่ะเหรอ...หางตาของเธอวูบหนึ่งเหลือบไปเห็นน่ะสิ ว่ามีคนอยู่ตรงเงามืด หากเดาไม่ผิดก็คงเป็นใครสักคนในบ้านหลังนี้ ตอนแรกก็จะรับบทนางเอกผู้น่าสงสาร จนกระทั่งได้ยินเสียงฝั่งนั้น
“ฉันว่าก็คนเดิมน่ะสิ...เธอร้ายขนาดนั้นต้องมีเหตุผลที่ทำไปแน่ ๆ นายอย่างหลงกล”
นั่นมันหานอวี้เฉิงไม่ผิดแน่ ตอนแรกเธออยากจะรอให้จบการสาปแช่งบ้าง เหยียดหยามเธอกับคุณยายบ้างค่อยม้วนพรมแล้วตอบโต้แบบเจ็บ ๆ
คนแบบจิ้งหนานน่ะเหรอจะยอมให้ถูกด่าง่าย ๆ โดยไม่ได้ตอบโต้สิ่งใด แต่เสียงนั้นทำให้เธอรูดปากสนิทยิ่งกว่าถูกหยอดด้วยกาวชนิดพิเศษ
หึ...เขาสงสัยว่าเธอเป็นนางร้าย เธอก็จะแสนดี
แต่เมื่อไหร่ที่เขาหลงกล เธอก็จะร้ายกลับให้สุด เพียงแค่รอเวลาเท่านั้น หากคุณนายอวิ๋นสังเก
