“แต่คุณโฬมก็ทำให้พี่เสียความรู้สึกมากๆ!” หล่อนแหวกลับ หน้าตาของหล่อนตอนนี้ดูไม่ได้เพราะมันเต็มไปด้วยคาวมโกรธและอับอาย “แบบนี้พี่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน อุตส่าห์มาหาคุณถึงห้องแต่ถูกปฏิเสธ ทำไมคุณโฬมใจร้ายกับพี่อย่างนี้ล่ะคะ ทำแบบนี้พี่คงอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว”
“พี่คะนึงนิจอย่าคิดมากสิครับ อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจ ถึงยังไงผมก็ยังนับถือพี่ในฐานะคนคอยช่วยงานบ้านมานานนะครับ และอีกอย่างผมว่าวันหนึ่งพี่ต้องได้เจอคนดี คนที่เขารักพี่อย่างจริงใจ”
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีหรอกค่ะ! พี่รู้ว่าคุณโฬมอยากปลอบใจ แบบนี้เรียกว่าตบหัวแล้วลูบหลัง ถึงยังไงพี่ก็เสียความรู้สึกไปแล้ว”
“พี่คะนึงนิจ...จะไปไหนครับ” เขาถามเมื่ออีกฝ่ายสะบัดหน้าเดินกลับไปยังประตูห้อง หล่อนหันมาสีหน้ายุ่งเหยิง
“พี่ก็จะกลับไปที่ห้อง จะไม่มารบกวนคุณโฬมให้ต้องวุ่นวายใจยังไงล่ะคะ”
“พี่คะนึงนิจ...เดี๋ยวครับ...” โฬมวิ่งตามหญิงสาวที่เดินจ้ำอ้าวกล
