ขณะนั้นที่รสสุคนธ์กำลังคิดเรื่อยเปื่อย โฬมก็จ้องหน้าหล่อนก่อนพูดขึ้นว่า
“แล้วเธอเต็มใจจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะเมียของฉันไหมล่ะโรส?”
“โรสมาตามคำสั่งของพ่อค่ะ พ่อบอกว่าให้มาช่วยงานคุณโฬม แต่ไม่ได้บอกว่าให้มาอยู่ในฐานะเมีย”
“ก็เป็นเมียใช้หนี้ให้พ่อเธอยังไง” เขาเสียงแข็งแต่ก็เบามากกว่าเดิม “แต่การมาอยู่ในฐานะเมียของฉันน่ะ ไม่ใช่อยู่อย่างสบายนะ อย่างน้อยเธอก็มาอยู่ในฐานะของเมียที่ต้องใช้หนี้ให้พ่อ ฉะนั้นเธอก็ต้องทำงาน”
“ทำแต่งาน แล้วถ้าอย่างนั้นจะเรียกว่าเมียได้ยังไงล่ะคะ”
“แล้วเธออยากทำหน้าที่เมียให้ฉันหรือเปล่าล่ะ”
เขาถามจริงจัง รสสุคนธ์เงียบไปสักครู่เหมือนกำลังชั่งใจ
“โรสเลือกได้หรือเปล่าล่ะคะ ว่าจะอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร เมียหรือคนใช้ ถ้าไม่เป็นเมียจะให้โรสเป็นคนใช้ก็ได้ค่ะ”
“ฉันไม่ได้อยากบังคับหรอกนะ แต่เธอน่ะทำงานอะไรเป็นบ้าง ทำอะไรได้บ้าง”
“โรสทำได้ทุกอย่างค่ะ” หล่อนโกหกไปข้าง ๆ คู ๆ ท
