มือเล็กเริ่มออกแรงสุดพลังที่มีผลักอกเขาจนเวหาจำต้องรีบผละขยับร่างกายออกห่าง(ทั้งที่ไม่อยากห่าง)และทันทีที่เขาออกห่างเชอรีนรีบก้มหน้าลงในทันทีแต่แล้วเวหากลับเริ่มพูดประโยคถัดไปขึ้นมา
“เวว่า...”
ที่ห่างออกคงเพื่อที่อยากจะพูดอะไรต่ออย่างนั้นสินะ....
เชอรีนยังคงก้มหน้าไม่กล้ามองสบตาเขาอยู่แบบนั้นซึ่งชายหนุ่มที่เห็นท่าทางของหญิงสาวก็นึกเอ็นดูไปกับความน่ารักและเขินอายของเธอแต่ไหนๆเธอก็เขินไปแล้วก็คงต้องทำให้เธอเขินมากขึ้นไปกว่าเดิมอีกสักหน่อยนึงก็แล้วกัน
“คงต้องลองจูบกันอีกสักที ลองดูนะว่าจะหายเขินมั้ย”
เขาว่าไงนะจูบเหรอจูบแบบเมื่อครู่นี้อะนะ..ไม่นะไม่เอาแล้ว เชอรีนช้อนสายตาขึ้นมองเขาซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เวหานั้นคว้าเข้าที่ท้ายทอยของเธอแล้วออกแรงขยับให้คนตัวเล็กโน้มใบหน้าเข้าไปจูบทาบทับริมฝีปากของเขา
“ไม่นะ อื้อ~” เขาจูบฉันอีกแล้ว แล้วเมื่อไหร่จะได้เลิกเขินกันสักที แบบนี้มันจะยิ่งเ
