เกมแค้นทวงสามีร้าย

บทที่4 ทวงสามีร้ายคืน

ความรู้สึกแรกที่รู้ข่าวงานแต่งงานของสามีใจทมิฬกับผู้หญิงอื่น ข่าวบอกว่าเขาคือทายาทของลักษณ์นารา โลเรนโซ่ นักธุรกิจสาวหมื่นล้าน ซึ่งเป็นมารดาแท้จริงของเขา เกิดความแค้น เหมือนการถูกหลอกหักหลังซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ทีแรกอันนามาเรียค่อนข้างแปลกใจกับการปรากฎตัวของแม่สามีแต่ง ครั้นตอนนั้นหญิงสาวได้เข้าไปเป็นลูกสะใภ้จำยอม เห็นเพียงบิดาทางฝ่ายชายเท่านั้น คนใช้ในบ้านนั้นลือกันว่าแม่ของเคลย์ตันเป็นเมียเชลยสาวอดีต ต่อมาพอกำเนิดลูกชาย ถูกบิดาเคลย์ตันไล่ออกจากบ้าน เพราะเหตุนี้เธอจึงไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักมารดาของสามีแต่งเลยสักครั้ง

“แม็กซ์ ลูกอยากมีพ่อไหมจ๊ะ”

มันสมควรถึงเวลาของอันนามาเรียแล้วต้องทวงคืนทุกสิ่งทุกอย่าง เธอเอ่ยถามลูกชายกำลังจะเข้านอน เพราะเธอมีแผนบางอย่างคิดไว้ในหัว พรุ่งนี้เป็นงานแต่งของสามี ในฐานะภรรยาตีทะเบียนก็ควรให้ของขวัญงานแต่งบางอย่างให้เขาจดจำมันไปจนวันตาย

เขาทำเธอเจ็บชอกช้ำมานับห้าปี เธอก็ควรแก้แค้นเอาคืนเขาเจ็บปวดอย่างสาสมเช่นเดียวกัน!

“แม็กซ์อยากมีพ่อครับ คุณแม่จะพาพ่อมาหรือครับ”

ทาแม็กซ์เอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้น ตั้งแต่เขาจำความได้ เขาเคยถามหาพ่อว่าพ่อคือใคร แล้วพ่อหายไปไหน ไม่มาดูแลเขากับแม่ แต่สิ่งที่ได้ตอบรับกลับมาคือความว่างเปล่า เขาอยากมีครอบครัวสมบูรณ์แบบ

“แม่จะพาแม็กซ์ไปทวงพ่อของลูกกลับมาพรุ่งนี้จ้ะ ลูกอยากเจอหน้าพ่อไม่ใช่เหรอ รีบนอนพักผ่อนนะ ตื่นมาก็จะได้ไปหาพ่อของแม็กซ์กัน”

ฝ่ามือเล็กลูบศีรษะลูกชายมีใบหน้าถอดแบบเดียวกับพ่อของเขาอย่างอ่อนโยน ไม่แปลกที่พอเห็นหน้าเคลย์ตันอยู่บนหน้าจอทีวี เขาชี้บอกว่าคนนั้นคือพ่อของตน

“แม่พูดจริงเหรอครับ ไม่โกหกผมเหมือนครั้งก่อนไม่เอานะครับ” ลูกชายตัวแสบเอ่ยดักคอมารดาอย่างรู้ทัน

“ครั้งนี้แม่พูดจริง พ่อของลูกต้องได้รู้ว่าเขามีลูกชายน่ารักน่าชังเหมือนแม็กซ์ นอนเถอะ เดี๋ยวแม่กล่อมให้”

อันนามาเรียกล่อมลูกชายอดตื่นเต้นที่พรุ่งนี้จะได้เจอพ่อไม่ได้ นอนหลับสติกลางอกมารดาตัวเอง ตั้งแต่เด็กจนโต เขาโหยหาความรัก ความอบอุ่นจากผู้เป็นแม่ เอาเป็นว่าเธอกับลูกไม่เคยนอนแยกห่างจากกัน

“แม่จะไม่ยอมให้ลูกเสียสิทธิ์นั้นโดยเด็ดขาด ที่แม่ทำ ก็เพราะทำเพื่อลูกทุกอย่าง แต่ความสัมพันธ์ของแม่กับพ่อมันจบลงตั้งแต่เขาทำร้ายแม่ด้วยการทรยศแต่งงานกับคนอื่น ถ้าไม่รักก็อย่าหวังว่าจะมีความสุขด้วยกันทั้งคู่ คุณเคลย์ตัน!”

รอยจูบละมุนจรดลงจุมพิตแผ่วเบาหน้าผากมนของลูกชาย อดีตเคยรักพ่อของลูก ทว่าวินาทีนี้กลายเป็นความแค้นรอวันปะทุอยู่เต็มอก รักมากก็แค้นมากเช่นเดียวกัน

เกมแค้นเดิมพันด้วยหัวใจ!

พิธีวิวาห์ทายาทนักธุรกิจหมื่นล้านชื่อดังอย่างลักษณ์นารา โลเรนโซ่ จัดขึ้นภายในโรงแรมชื่อดัง หญิงสาวรับหน้าที่เป็นแม่เจ้าบ่าวและเป็นฝ่ายจัดงานแต่งให้กับลูกชายคนเดียวทั้งหมด

“ได้ข่าวว่าลูกชายคุณน้ำกำลังแต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะสม ดีใจด้วยนะคะ”

“ขอบคุณค่ะ เชิญแขกทุกท่านเข้าไปรอด้านในดีกว่านะคะ ฉันขอตัวขึ้นไปดูลูกชายของฉันก่อน”

ลักษณ์นารายิ้มแย้มต้อนรับแขก เพื่อนสนิทของเธอเพียงไม่กี่คน เธอกำลังจะเดินขึ้นไป แต่หูแว่วได้ยินเสียงซุบซิบนินทาลอยมาไม่ได้ตั้งใจฟัง

“แต่ก็น่าแปลกอยู่เหมือนกัน ได้ยินข่าวว่าเมื่อห้าปีก่อน พ่อของคุณเคลย์ตันก็จัดงานแต่งไม่ใช่เหรอ แต่เจ้าสาวไม่ใช่คนนี้นี่น่า มันเกิดอะไรขึ้นกัน ฉันงงไปหมดแล้ว”

“นั่นสิ พอฉันรู้ข่าวว่าลูกชายคุณลักษณ์นาราแต่งงานใหม่ แล้วเจ้าสาวคนก่อนหน้าโน้นนั้นล่ะ คนเป็นแม่ไม่รู้หรอกว่าลูกชายแต่งงานแล้วโดยมีพ่อตัวเองจัดงานแต่งให้ โอ๊ะ ลืมไปว่าพ่อแม่แยกทางกันแล้ว สงสารก็แต่คุณเคลย์ตันคนเดียว”

“แล้วแม่ตัวเองรู้ยังว่าลูกชายหย่าขาดหรือยังไม่หย่ากับเมียคนก่อนหน้าโน้นเมื่อห้าปีก่อน”

เสียงเหล่าแขกเข้ามาร่วมงานแต่งดังลอยกระทบเข้าสู่โสตประสาทเสียงเข้ามาในหู ลักษณ์นาราคลางแคลงใจกับสิ่งที่ไม่เคยรับรู้มาตลอดว่าลูกชายอาจแต่งงานแล้วเมื่อห้าปีให้หลัง

“ไม่มีทางเป็นเรื่องจริง ลูกชายฉันกำลังจะเริ่มต้นมีชีวิตใหม่ กำลังแต่งงานกับผู้หญิงดีๆ ที่ฉันเลือกให้ ฉันไม่ยอมให้ใครหรืออะไรมาขัดขวางชีวิตลูกชายฉันอีก”

ในใจคนเป็นแม่ร่ำร้องว่าต้องปกป้องเคลย์ตันรอดพ้นจากพวกผู้หญิงทุกคนจ้องจับเขาหวังรวยทางลัด ผู้หญิงแสนดีคนเดียวที่เธอไว้ใจคือรวินดาคนเดียว

ภายในห้องแต่งตัวเจ้าบ่าว เคลย์ตันแปลกใจตัวเองว่างานแต่งงานของเขากับผู้หญิงสมอ้างว่าเป็นคนรัก คอยดูแลเขาจนหายดีตลอดเวลา ทำไมเขาหมดอารมณ์ ไร้ความตื่นเต้น งานแต่งกับคนรักทั้งที ต้องรู้สึกเย็นชา หมางเมิน มีแต่ความหนักใจ

ตลอดห้าปีที่ผ่านมา เขายอมรับว่ารวินดาก็เป็นผู้หญิงแสนดีคนหนึ่ง คอยเอาอกเอาใจ คอยดูแล ทำกับข้าวอร่อยๆ ให้เขาทานทุกวัน จนมารดาคิดว่าถึงเวลาเหมาะสมต้องจัดงานแต่งเสียที ซึ่งเขาไม่อาจขัดคำสั่งมารดา อีกใจคิดว่าถ้าหากเขาแต่งงานกับรวินดา บางทีความทรงจำครั้งก่อนอาจกลับมาก็ได้ จึงยอมตกลงโดยดุษณี

“เคลย์ตัน แม่มารับลูกลงไปงานแต่ง วันนี้เป็นงานแต่งงานของลูกกับหนูวินนี่ทั้งที ลูกควรจะยิ้ม มีความสุขนะจ้ะ ไม่ใช่ทำหน้าอมทุกข์ บึ้งตึง เหมือนโดนบังคับ”

“ครับคุณแม่...โอ๊ย!”

คำว่าบังคับแต่งงาน สะกิดความทรงจำบางอย่างผุดขึ้น เขาเหมือนจำอะไรบางอย่างได้ในเรื่องการแต่งงานที่เต็มใจเพียงเพราะรับผิดชอบกับสิ่งกระทำอะไรไว้ลงไปกับใครคนหนึ่ง ทว่า ขบคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวแทบจะระเบิด

“เคลย์ตัน ลูกเป็นอะไร ปวดหัวเหรอลูก” งานสำคัญของลูกชายทั้งที จะมาเสียงานเพราะเจ้าบ่าวป่วยแบบนี้ไม่ได้

“ผม...ผมปวดหัว ยิ่งพยายามคิด ผมก็ยิ่งปวดหัวกับคำว่าบังคับแต่งงาน” เจ้าบ่าวเคลย์ตันตะขิดตะขวงในใจ ความรู้สึกมันบอกว่าเขาต้องพยายามจำมันให้ได้

“ใจเย็นๆ ลง ค่อยๆ คิด แม่ว่าลูกควรโฟกัสเรื่องงานแต่งลูกกับหนูวินนี่ดีกว่า เรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที พิธีงานใกล้จะเริ่มแล้ว อย่าให้ฝ่ายนั้นต้องรอนาน”

“ก็ได้ครับคุณแม่”

เคลย์ตันเชื่อฟังมารดา ยิ่งพยายามจะบีบเค้นสมองหาความทรงจำที่ขาดหายไปก็ปวดหัวรุนแรงเสียเปล่า ในเมื่ออดีตมันไม่สำคัญสำหรับเขาอีกต่อไป!

แม่เจ้าบ่าวยิ้มแย้มควงเจ้าบ่าวสุดหล่อเหลาในงานเข้าพิธีวิวาห์ เพียงเจ้าบ่าวเห็นใบหน้างดงาม อ่อนหวานของเจ้าสาวรวินดาที่ปรากฎตัวตรงหน้า ความทรงจำบางอย่างซ้อนทับใบหน้าผู้หญิงอีกคน อ่อนหวาน งดงามบริสุทธิ์กว่ารวินดา ทว่าเต็มไปด้วยรอยคราบน้ำตา หัวใจแกร่งเจ็บแปลบทันทีที่เห็น

“เจ้าสาวสวยแบบนี้ ทำเอาถึงเจ้าบ่าวตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกเลยเหรอลูกจ๊ะ” แม่เจ้าบ่าวเคลย์ตันกระซิบเอ่ยแซวด้านหลังลูกชายเอาแต่ใช้สายตาจ้องมองเจ้าสาวยิ้มขัดเขินที่ถูกจ้องชั่วขณะ

“เอ่อ ก็คงงั้นแหละครับ”

คำพูดจากเจ้าบ่าวสร้างความขุ่นเคืองแค้นโกรธของแขกที่ไม่ได้รับเชิญ เจ้าบ่าวยิ้มแย้มแก่เจ้าสาวซึ่งก็คือผู้หญิงคนอื่น ทั้งที่ยังไม่หย่าขาดกับเมียถูกต้องตามกฎหมาย

ถ้าคิดจะแต่งงานใหม่ ทำไมไม่ยื่นจดหมายขอหย่าให้เธอรับรู้ก่อน เธอยินดียอมหย่าให้ ทว่า...เขาทำแบบนี้เสมือนฉีกหน้า ทำร้ายหัวใจเคยบอบช้ำซ้ำเติมหนัก เคลย์ตัน ครูซ ยังคงเป็นคนใจมารใจดำเสมอต้นเสมอปลาย เลวอย่างไรก็เลวระยำแบบนั้น

“พูดแบบนี้ วินนี่ก็เขินแย่สิค่ะ” เจ้าสาวรวินดายิ้มแก้ขัดเขินตัวเอง เธอใจเหลกแหลวเมื่อเจอคำพูดหวานหู

“เริ่มพิธีแต่งงานกันดีกว่านะจ้ะ” แม่เจ้าบ่าวเอ่ยตัดบทดื้อๆ แทนคู่เจ้าบ่าวเจ้าสาวกำลังขวยเขินกันไปมา ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสม น่ารักน่าชังเสียจริง

ร่างอรชรตั้งใจอวดโฉมยลสวมใส่เพียงชุดเดรสเกาะอกสีดำทั้งตัว มืออีกข้างจูงมือลูกชายมีใบหน้าคล้ายคลึงเจ้าบ่าว อีกข้างถือใบทะเบียนสมรส ของสมนาคุณที่จะให้เป็นของขวัญงานแต่งคือพวงหรีดสีดำ ซึ่งเหมาะสมกับคนทำร้ายหัวใจเธอจนชอกช้ำ เข้ามางานแต่งของสามีตัวร้ายกับหญิงอื่น

“เธอเป็นใคร ใครเชิญเธอมา”

“ใครไม่เชิญ แต่ฉันเชิญตัวเองมาเอง...เขาจะแต่งงานกับใครไม่ได้ทั้งนั้น เพราะเจ้าบ่าวของคุณคือสามีฉัน ฉันมาทวงสามีของฉันคืน!”

“สามี! เธอพูดบ้าอะไร ใครเป็นสามีเธอ”

“ก็คุณนั่นแหละค่ะ คุณเคลย์ตัน ครูซ สามีของโรส”