5 Bad Boy นายเจ้าชู้กับยัยอ่อนหัด
1110 คำ
5
ฉันนอนร้องไห้จนเผลอหลับไป มารู้สึกตัวตื่นอีกทีก็เย็นแล้ว คนที่นอนข้างๆก็หายไปแล้วด้วย อาการปวดเมื่อยตามตัวก็เบาลงเยอะแทบจะไม่รู้สึกอะไรแล้ว ฉันลุกขึ้นเดินหาชุดที่ฉันใส่เมื่อคืน แต่ไม่เห็นแม้แต่เงา
มันไปไหน เขาต้องถอดทิ้งไว้แถวนี้สิ
"หาอะไร"เสียงถามห้วนๆดังมาจากด้านหลัง
"เฮือก!หะ...หาชุดที่ใส่เมื่อคืน"ฉันกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่เมื่อหันกลับไปมองเขา มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวสอบ ซิกแพคที่เซ็กซี่นั้นมีหยดน้ำเกาะเต็มไปหมดยิ่งดูเซ็กซี่เข้าไปใหญ่ จนฉันตอบติดขัด เลือดกำเดาแทบพุ่ง
"ฉันเอาทิ้งไปแล้ว"เขาตอบไม่แยแส แล้วเดินออกไปนอกห้องนอน ปล่อยให้ฉันยืนอึ้งอยู่คนเดียว
"ทิ้งไปแล้วงั้นหรอ"ฉันทวนอย่างอึ้งๆ นี่เขาทิ้งชุดฉันไปแล้วจริงๆหรอ?
"แล้วฉันจะใส่ชุดอะไรกลับห้อง"ฉันเดินตามออกมาถามคนตัวโต ที่ตอนนี้เปิดทีวีดูบอลเฉยโดยที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั้นแหละ
"แล้วตอนนี้เธอโป๊อยู่รึไง"เขาเลิกคิ้วถาม ยกขาไขว่ห้าง
ฉันก้มลงมองชุดตัวเอง นี่เขาจะให้ฉันใส่เสื้อยืนตัวใหญ่ของเขากลับห้องอย่างงั้นหรอ
"งั้นขอยืมมือถือโทรบอกคนมารับได้มั้ย"ฉันถามกล้าๆกลัวๆ
"เธอพักที่ไหน"เขาไม่ตอบแต่ถามกลับ ตายังมองทีวีอยู่
"คอนโดBค่ะ"
"เดี๋ยวไปส่ง"น้ำเสียงนิ่ง ตัวก็นิ่งนั่งมองทีวีต่อ
10 นาทีผ่านไป
ฉันยังยืนอยู่ที่เดิม เขาก็ยังคงนั่งดูบอลอยู่สภาพเดิม ฉันจะได้กลับคอนโดตอนไหนเนี่ย
"อยากกลับแล้ว"ฉันบอก
"ฉันดูบอลอยู่ไม่เห็นรึไง"เขาบอกไม่สบอารมณ์ แต่ตายังจ้องดูบอลในทีวี
"เห็น! แต่ว่าฉันอยากกลับแล้ว!"ฉันขมวดคิ้ว เดินเข้าไปหาเขาอย่างไม่เกรงกลัว ไม่รู้ไปเอาความกล้ามาจากไหน
"ข้อตกลงคืออะไร ฟัง คำ สั่ง ฉัน และฉันก็สั่งให้เธอนั่งลง"เขาเงยหน้าขึ้นสบตาฉัน เน้นทีละคำอย่างช้าๆชัดๆ ชี้นิ้วไปที่ข้างๆ
"...."ฉันเม้มปากแน่น อยากจะเถียงอยากจะเดินออกไปจากห้องนี้แต่ทำไม่ได้ เพราะไอ้คลิปบ้านั่นคลิปเดียว!
พรึบ!
สุดท้ายฉันก็ทิ้งตัวนั่งลงอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผ่านไปเป็นชั่วโมงบอลเขาก็ยังไม่จบ มันเล่นกี่นาทีกันเนี่ย!
"อ๊อก~~~~ จ้อก~~~~"เสียงท้องฉันเอง ไม่แปลกหรอกที่ร้อง ทั้งวันยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
"หิวก็ไปหาอะไรกินสิ ทำเผื่อฉันด้วย"เขาปรายตามองฉัน เหมือนหวังดี แต่เขากำลังสั่งให้ฉันทำกับข้าวให้เขาเถอะ
ฉันลุกขึ้นเดินหาครัวในคอนโดหรูของเขาเงียบๆ เพื่อไปทำกับข้าวให้เขา ก็ฉันมันไม่มีสิทธิ์จะเถียงจะพูดอะไรอยู่แล้วนี่
"ของสดไม่มี เขาใช้ชีวิตอยู่ในห้องนี้ยังไงกัน"ฉันบ่นพึมพำเบาๆ พลางเปิดหาของแห้งต่อ หวังว่าคงจะมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่สักห่อสองห่อนะ
"นี่ไง!"ฉันยิ้มเมื่อเจอมาม่าอยู่แพคใหญ่ ไม่อดตายแล้ว
ฉันต้มมาม่า3ห่อ ให้เขาสองฉันหนึ่ง เขาตัวใหญ่น่าจะกินเยอะ
"อะ"ฉันเดินถือชามมาม่าหอมๆไปวางบนโต๊ะแก้วตัวเตี้ยหน้าโซฟาให้พร้อมกับน้ำ แล้วเดินกลับมาเอาบะหมี่ของตัวเองที่ครัว
ฉันค้นพบสิ่งหนึ่ง การดูบอลไปด้วยกินมาม่าไปด้วยมันเป็นอะไรที่อร่อยมาก (เอาตรรกะไหนมาวัด _ _)
เคล้ง
เสียงช้อนกับถ้วยกระทบกันเมื่อคนตัวโตวางลงบนโต๊ะ เขากินมันหมดเลยไม่เหลือแม้แต่น้ำ อร่อยล่ะซี่ฝีมือฉัน (ไม่อร่อยสิแปลก)
"จะไปส่งตอนไหนดึกมากแล้วนะ"ฉันเดินมาถามอีกครั้ง หลักจากล้างถ้วยเสร็จเรียบร้อย นี่มันดึกมากแล้วเขายังไม่กระดิกไปไหนเลย บอลจบไปสองคู่แล้วด้วย
"เออๆ ถามอยู่นั่นแหละ"เขาบอกไม่สบอารมณ์ ลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้อง ไม่นานก็ออกมาหล่อเหมือนเทพบุตร
"ยืนมองอยู่นั่นแหละจะกลับมั้ย เสียเวลา"เขาเดินผ่านหน้าฉันไปแล้วหันมาถาม
"กลับ"ฉันพยักหน้าแล้วเดินตามเขาออกไป ไปส่งแค่นี้ทำไมต้องแต่งตัวหล่อขนาดนี้ด้วย หรือว่าเขาใส่ชุดไหนก็หล่อเท่อยู่แล้ว
คอนโดB
"ขอบคุณค่ะ"ฉันยกมือไหวขอบคุณ เมื่อเขามาส่งฉันถึงคอนโดอย่างปลอดภัย ฉันรีบลงจากรถหรูของเขาแล้วไปขอคีย์การ์ดห้องจากพนักงาน ก็กระเป๋าฉันอยู่บนรถยัยคะนิ้งน่ะสิ
ติ๊ด!
ฉันแตะคีย์การ์ดเปิดประตู แต่ในขณะนั้นก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินมา
"ตามมาทำไม!"ฉันเบิกตากว้างถามคนที่เดินตามฉันขึ้นมา คีย์การ์ดแทบร่วงลงพื้น แล้วเขารู้จักชั้นที่ฉันอยู่ได้ไง ฉันขึ้นลิฟต์มาคนเดียวนะ
"มันดึกแล้วฉันไม่อยากขับรถกลับ นี่ใช่มั้ยห้องเธอ"เขาบอกแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องฉันเลย
"....."อึ้งสิ
"ไปอาบน้ำสิ ยืนบื้ออยู่ได้เหม็น"เขาหันมาบอกเจ้าของห้องอย่างฉัน
"นั่นนายจะทำอะไร"ฉันถามหน้าตื่น เมื่อเขาถอดเสื้อตัวเอง
พรึบ!
"ฉันจะนอนที่นี่ ชัดนะ"เขาโยนเสื้อไปที่โซฟาพลางบอกฉัน
"ไม่ได้นะ!"ฉันปฏิเสธก่อนที่เขาจะถอดกางเกง ฉันไม่ยอมให้เขามานอนที่นี่แน่ ทำแบบนี้ก็ไม่ต่างจากฉันอยู่ห้องเขาสักนิด อยู่ที่ไหนก็มีเขาไอ้ผู้ชายตัวโตหน้าหล่อ
"ได้ แต่คลิปเธอฉันไม่แน่ใจว่า...."เขาหยิบมือถือมาเปิด
"ก็ได้ๆฉันให้นายนอนที่นี่ก็ได้"ฉันรีบตกลงก่อนที่คลิปบ้านั่นจะว่อนเน็ต เขามันเลว! เลวที่สุด!
"ดี แล้วก็ช่วยพูดกับฉันเพราะๆด้วย ฉันเป็นพี่ เธอเป็นน้องแทนตัวเองว่าพาย"
พี่อย่างนายใครมันจะไปนับถือ ฉันเถียงในใจ
พรึบ!
เขาถอดกางเกงออกแล้วโยนทิ้งไปที่โซฟา ดีนะที่เหลือบ๊อกเซอร์ ใจหายใจคว่ำหมด
- ผู้เขียน
