27
"เอาไงจะไปกินข้าวก่อนหรือกลับที่พักเลย"ไอ้เตอร์ถามขึ้นหลังจากทุกคนลงจากรถมายืดเส้นยืดสายรับลมเย็นๆจากทะเล ยกเว้นยัยเด็กหัวอ่อนที่ยืนซบกอดแขนผมแน่นตาปิดสนิท
"พายเดี๋ยวล้ม!"ผมขยับแขนปลุกเธอ กลัวว่าจะหลับแล้วล้มทั้งยืน
"อื้อ!! พายง่วง!ๆๆๆ"เธอลืมตาขึ้นบอกอย่างเอาแต่ใจ หน้าบูดบึ้ง งอแงนอนไม่เต็มอิ่ม
"พาย!"ผมขมวดคิ้วยุ่ง เรียกเธอเสียงเข้ม ชักจะเอาแต่ใจใหญ่แล้ว แล้วดูสถานการณ์ตอนนี้บ้างทั้งเพื่อนเธอทั้งเพื่อนผม ไหนจะพนักงานโรงแรมอีก ทุกคนหันมามองดูเธอเป็นตาเดียว
"....."เธอมองหน้าผมอย่างโกรธเคือง หน้าบูดบึ้งก้มลงกอดซบแขนผมด้วยท่าทางไม่พอใจ
"กูว่ามึงพาน้องพายไปนอนก่อนดีกว่า"ไอ้กรูฟบอกเมื่อเห็นเด็กเอาแต่ใจวีนผม
"อือ ตอนเย็นเจอกัน"ผมบอกเสียงเรียบ หันไปพยักหน้าให้พนักงานโรงแรมพาเดินไปบ้านพัก
"เดิน!"ผมกระตุกแขนเล็กที่ซุกหน้ากับแขนผมให้เดิน
พอถึงบ้านพักผมก็ให้ทิปพนักงานขนกระเป๋ากับพนักงา
