"อื้อ~" คนตัวเล็กส่งเสียงในลำคอออกมาเบาๆ คิ้วมนสวยขมวดเข้าหากันจนยุ่งเหยิง ก่อนที่แพขนตางอนจะเริ่มกระพือไปมาถี่ๆ
เปลือกตาสีขาวเปิดออกช้าๆ ปรากฏนัยน์ตาสีน้ำตาลสวย เธอควานหาโทรศัพท์เพื่อดูเวลา เพราะมีผ้าม่านสีดำบดบังทุกอย่าง ทำให้ไม่รู้ว่าตอนนี้มืดหรือเช้าแล้ว
เธอวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมเมื่อรู้ว่าตอนนี้เป็นเวลาตีห้ากับอีกห้าสิบห้านาที เธอปรายตามองท่อนแขนแกร่งซึ่งวางพาดเอว เธอหันไปมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ยังนอนหลับอยู่พลางคลี่ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
เวลาออสตินนอนหลับ เขาไม่ต่างจากเด็กน้อยคนหนึ่ง ไร้พิษสง ไม่มีความป่าเถื่อน พอตื่นขึ้นมาคงหลายเป็นออสตินผู้หยิ่งผยอง เอาแต่ใจตัวเอง และชอบขู่บังคับเธอ
เธอหยิบปากกาเมจิคในกระเป๋าสะพายออกมา จัดการขีดเขียนบนหน้าหล่อๆ ของเขา พลางกลั้นขำไม่ให้เขาตื่นขึ้นมากลางคัน
"หึ ชอบใช่ไหมเป็นเสือ เช้านี้เป็นแมวน้อยของฉันไปก่อนแล้วกัน"
"อื้อ~" เธอรีบหุบยิ้ม
