ครืด ครืด~
เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นในช่วงบ่ายของอีกวัน ทำให้ออสตินที่นอนหลับบนเตียงหนานุ่มขมวดคิ้วพันกันจนยุ่งเหยิง มือหนาควานหาอยู่นานกว่าจะคว้าโทรศัพท์ได้ เพราะอาการงัวเงียจากการเพิ่งตื่นนอน เขาจึงไม่ได้ดูว่าใครโทรมา
"ฮัลโหล"
(ป๊าถึงไทยแล้วนะ เย็นนี้มาหาป๊าที่บ้านด้วย)
"ครับ" น้ำเสียงที่ดังเล็ดลอดออกมาทำให้ออสตินรู้ได้ทันทีว่าใคร แม้ว่าปากจะขยับพูดกับปลายสาย ทว่าดวงตาทั้งสองกลับยังปิดสนิท
(หนูชาบอกว่าแกมีแฟนใหม่ อย่าลืมพามาแนะนำให้ทางบ้านรู้ด้วยละ)
"ครับ แค่นี้นะ ผมจะนอนต่อ" เมื่อพูดจบ เขากดตัดสายจากคนเป็นพ่อทันที ตอนใกล้รุ่งสางเขาลุกไปอาเจียนจนไม่สามารถนับจำนวนครั้งได้ หมดแรงจนแทบอยากนอนในนั้นให้รู้แล้วรู้รอด
แกร๊ก~
พระพายเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอมองดูออสตินที่นอนหลับอยู่พลางส่ายหน้าไปมา ไม่รู้เขาป่วยหรือเป็นอะไร เสียงอาเจียนของเขาพลอยทำให้เธอสะดุ้งต
