เช้าวันต่อมา
เสียงดังโอ้กอ้ากในยามเช้าปลุกคนตัวเล็กที่นอนหลับบนเตียงหนานุ่มให้ตื่นขึ้น หญิงสาวส่งเสียงในลำคอเบาๆ ขณะที่คิ้วมนขมวดเข้าหากันเป็นปม แพขนตางอนกระพือไปมาถี่ๆ ไม่นานนักเปลือกตาสีขาวได้เปิดออกปรากฏนัยน์ตาสีน้ำตาล
เธอลุกขึ้นบิดขี้เกียจ กำลังนอนหลับสบายอยู่แท้ๆ กลับตื่นเพราะเสียงออสตินกำลังโก่งคออาเจียนในห้องน้ำ เธอเหวี่ยงขาทั้งสองลงจากเตียง ตวัดเท้าเดินตามเสียงโอ้กอ้าก เธอมองดูสภาพออสตินซึ่งนั่งราบกับพื้นอย่างหมดแรงแล้วลอบถอนหายใจ
"ไหวไหม" เธอย่อตัวลงไปถามเขาด้วยความเป็นห่วง หากเธอแพ้ท้องเองคงมีสภาพไม่ต่างจากเขา
"ไหว" แรงจะพูดยังไม่มียังบอกว่าไหว เธออดบ่นเขาในใจไม่ได้ ใบหน้าซีดเซียวราวไก่ต้มขนาดนี้ยังบอกไหว อยากเขกมะเหงกจริงๆ
"เช้านี้ยังกินอะไร เดี๋ยวทำให้ ข้าวต้มร้อนๆ ไหมอาจจะทำให้อาการแพ้...เอ่อ..อาการของนายดีขึ้นก็ได้"
"จะบอกว่าแพ้ท้องแทนเธอก็พูดมา อย่ากั๊ก"
"ฉันไม่ได้กั
