บรรยากาศหน้าห้องฉุกเฉินเต็มไปด้วยความเงียบ มีเพียงเสียงสะอื้นดังขึ้นเป็นระยะของพระพายเท่านั้น ทั้งหมดที่นั่งอยู่ต่างไม่มีใครปริปากพูดอะไร แม้ไม่แสดงความรู้สึกออกมาแต่ใช่ว่าไม่เสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
อังเดรและมังกรหันหน้าไปคนละทาง ส่วนแม็กซ์เวลล์นั่งประสานมือก้มมองพื้นเรียบ ดวงตาแต่ละคนต่างแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด หัวใจแทบแตกสลายเมื่อเห็นออสตินถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินทั้งที่ไม่รู้สึกตัว
"ฮึก..." เธอซบใบหน้าลงฝ่ามือเล็กปลดปล่อยน้ำตามากมายออกมา เป็นครั้งแรกที่ร้องไห้ให้กับผู้ชายที่เคยทำร้ายตัวเอง เธอควรดีใจไม่ใช่นั่งเสียใจแบบนี้
กลับมาได้ไหม ลูกรอพ่อของเขาอยู่นะ นี่คือเสียงเรียกร้องจากจิตใต้สำนึก คิดแล้วนึกขบขันตัวเองไม่น้อย ก่อนหน้ายังอยากแก้แค้นออสตินอยู่เลย ทำไมตอนนี้กลับภาวนาขอให้เขากลับมา
"เอวา ออสตินเป็นยังไงบ้างลูก" พิมาลาเดินหน้าตื่นเข้ามาหาลูกสาวคนเล็ก เอวาโผกอดคนเป็นแม่อย่างไม่
