หลังเลิกงานเตชินท์เดินทางกลับคอนโดฯ ทีหลังเกวลิน ร่างสูงเดินไปนั่งบนโซฟาด้วยท่าทางเหนื่อยล้า พลันถอดสูทพาดบนโซฟาและทิ้งตัวลงพิงพนักดั่งคนหมดแรง และ! เป็นจังหวะเดียวกันที่เกวลินเดินออกมาจากห้องนอนพอดี
“ฝึกงานเป็นไงบ้าง” เสียงทุ้มเอ่ยปากถามเกวลินที่เดินผ่านตนไปยังโซนห้องครัว และเดินมาพร้อมกับน้ำเปล่าสองขวดเล็ก
“สนุกมาก” เกวลินตอบกลับตามความเป็นจริง รู้สึกโชคดีไม่น้อยที่ได้รุ่นพี่ที่ใจดีและตลกหรรษา
“ขนาดนั้นเลย”
“พี่ที่แผนกใจดีมาก หนูโคตรโชคดีเลย”
“จะโชคดีอะไรขนาดนั้น” น้ำเสียงโชคดีลากยาวด้วยความปลื้มปริ่ม ทำให้เตชินท์อดกระแนะกระแหนไม่ได้
“จริง ๆ นะ ตอนเดินเข้าไปในห้องประชุม พนักงานหลายคนเอาแต่มองหาเด็กของคุณอยู่นั่น”
“เด็กฉัน?” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความมึนงงปนสงสัย ตั้งแต่บริหารงานมาจนอายุปูนนี้เขาไม่เคยเลี้ยงเด็กแม้แต่คนเดียว นอกเสียจากเมียตีทะเบียนคนนี้
“ก็ใช่ไง แต่ฉันก็ไม่รู้
