@ บริษัทวัฒนะกุล กรุ๊ป
หลังจากออกโรงพยาบาลได้เพียงหนึ่งวัน เกวลินตื๊อเตชินท์ขอกลับมาฝึกงาน เพียงเพราะตนเองไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว
มีเพียงแค่แผลบริเวณขมับข้างซ้ายที่ยังคงมีปลาสเตอร์แปะอยู่ และเพราะลูกตื๊อและสัญญาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จนพลันให้ชายหนุ่มใจอ่อนยอมให้หญิงสาวกลับมาฝึกงาน
และ เพียงแค่ร่างบางปรากฏตัวที่บริษัท เสียงแหลมที่คุ้นเคยเอ่ยทักทายอย่างมีจริต มาพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากดั่งคนสะใจ
“อ้าว! เกวลินกลับมาฝึกงานแล้วเหรอ? ฉันก็นึกว่าเธอนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่ที่โรงพยาบาลเสียอีก”
“เสียใจด้วยนะ คนอย่างฉันหนังเหนียวจ้ะ” เกวลินกรีดยิ้มร้ายตอบกลับด้วยท่าทางจริตดั่งเช่นที่มาเบลแสดงออกมา
“ดีแล้วจ้ะ ฉันยังไม่อยากให้เธอเจ็บ หนักสักเท่าไหร่ กลัวชีวิตจะเหงา”
“ไม่มีใครกัดด้วยงี้ ไม่ซื้อหมาสักตัวมาเลี้ยงล่ะ” เกวลินแทบไม่เข้าใจชีวิตของมาเบลสักนิด ไม่รู้ว่าเหตุใด หญิงสาวจึงชอบปะทะคารมกับเธออยู่เรื
