เกวลินเผลอหลับไปนานจนค่ำ รู้สึกตัวตื่นเมื่อถูกรบกวนการนอน ดวงตากลมโตค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมองสำรวจสิ่งที่กำลังก่อกวนเวลาพักผ่อนของตนเอง กลับสะดุดเข้ากับนัยน์ตาคมที่กำลังสำรวจใบหน้าเธอ พลันใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดบริเวณซอกคอ
“คุณมาได้ยังไง?” เกวลินดันมือเตชินท์ให้ออกห่าง แล้วยันตัวลุกขึ้นพิงพนักหัวเตียงดั่งคนไร้เรี่ยวแรง
“ลุกมาทานข้าว ทานยา ค่อยนอนต่อ” เตชินท์ตอบกลับเสียงเข้ม ภายในใจกลับรู้สึกร้อนรน เพียงเพราะหญิงสาวกำลังถูกพิษไข้เล่นงาน
“กลับไปเลย นี่บ้านฉันนะ” เกวลินไม่ได้สนใจคำสั่งเตชินท์ หญิงสาวกลับเอ่ยปากไล่ให้ชายหนุ่มออกไปจากบ้าน เพียงเพราะไม่อยากเห็นหน้าประธานหนุ่ม
“บ้านเมีย ก็เหมือนบ้านผัว”
“เหอะ!” เกวลินเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้ กับคำตอบที่ได้รับจากเตชินท์ พลันเบี่ยงหน้าหนีด้วยความน้อยใจ
“หัดฟังเหตุผลบ้าง” เตชินท์พยายามพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็น พร้อมอธิบายให้เกวลินเข้าใจทุกเมื่อ
“ฉันต้องใจเย
