ความหน้าด้านหน้าทนของมันทำให้เธอต้องยอมให้มันนอนด้วยเพราะไล่มันๆ ก็คงไม่ไป แต่ถ้าเธอจะกลับไปนอนที่บ้านก็เกรงใจน้าพิมกลัวแกจะเป็นห่วง เธอคิดว่าเธอท้องอยู่แบบนี้ไอ้ตาร์มันคงไม่ทำอะไรเธอหรอกเพราะหมอสั่งไว้
"ขึ้นมานอนดิจะยืนจ้องหน้าถึงเช้าเลยหรือไง"
"มึงก็กระเถิบไปนอนตรงริมๆ ดิ"
"มึงจะกลัวกูทำไมกูบอกแล้วว่าไม่ทำอะไรก็คือไม่ทำดิ"
"คนอย่างมึงกูไม่เชื่อหรอก"
"กูก็ห่วงลูกกูเหมือนกันมั้ยวะ" มันทำหน้าตาจริงจังมากเหมือนโกรธที่เธอไม่เชื่อจากนั้นมันก็นอนหันหลังให้เธอทันที เธอเองก็ไม่อยากจะเถียงอะไรกับมันละเพราะง่วงมากเหมือนกันเลยเดินขึ้นมานอนบนเตียง แต่พอหัวถึงหมอนปั๊บไอ้คนที่ทำท่าเหมือนโกรธเมื่อกี้ก็หันหน้านอนตะแคงมาทางเธอแล้วเอามือมาโอบเธอไว้หลวมๆ แล้วก็เอามือมาลูบท้องเธอเบาๆ
"มึงจะทำอะไร"
"กูอยากสัมผัสลูก"
"ตาร์"
"หืม"
"ถามจริงๆ นะรู้สึกยังไงที่จะได้เป็นพ่อคนแบบไม่ได้ตั้งใจ"
"ทำไมมึงพูดแบ
