เมื่อเห็นเมียตัวน้อยยิ้มหวานด้วยความพออกพอใจ คนตัวใหญ่จึงเชยคางมนขึ้นใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาออกจากดวงหน้างามให้เบาๆ อดไม่ได้ที่จะก้มลงหอมแก้มนวลปลั่งฟอดใหญ่ด้วยความรักและคนึงหา กลิ่นนวลนางนี้ทำให้เขาแทบคลุ้มคลั่งเมื่อต้องห่างไกลกัน เพราะฉะนั้นเมื่อปรับความเข้าใจกันได้แล้ว คนเจ้าเล่ห์ก็เริ่มออกลายตักตวงเอาความหวานล้ำจากแม่ยอดดวงใจทันที
“แน้…พอได้โอกาสก็รีบฉวยเลยนะ คนเจ้าเล่ห์” คนโดนขโมยหอมแก้มพ้ออย่างไม่จริงจังนัก ออกจะเต็มใจซะด้วยซ้ำ เพราะเธอเองก็โหยหาสัมผัสอันแสนอบอุ่นจากเขาเหลือเกิน
“ก็ผัวคิดถึงกลิ่นหอมๆ ของแม่ดอกไม้น้ำหอมนี่นา” คนเจ้าเล่ห์พูดด้วยแววตากรุ้มกริ่ม บ่งบอกได้ดีว่าเขาคิดถึงเธอมากแค่ไหน ยืนยันทางคำพูดไม่พอ มือซุกซนนั่นยังค่อยๆ ขยับลงมาโลมลูบที่สะโพกหนั่นแน่น แล้วบีบเคล้นเบาๆ จนบุปผชาติต้องรีบตะครุบมันไว้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“แล้วคุณทำไมต้องเรียกฉันแบบนั้นด้วยล่ะคะ?” ได้
