“แก้มจ๋า! แก้ม! เปิดประตูให้ผมหน่อยที่รัก” เสียงตะโกนหน้าห้องเต็มไปด้วยความเว้าวอน ชายหนุ่มอยากใกล้ชิดและกอดเธอใจแทบขาด แต่ดูเหมือนกว่าจะถึงวันนั้นเขาคงต้องใช้ความอดทนอีกมาก
“ไม่! กลับไปเลยนะ! คนใจร้าย! ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ” บุปผชาติถึงกับสะดุ้งเฮือก เมื่อได้ยินเสียงของผู้ชายที่เธอไม่อาจลบเลือนจากหัวใจได้ ครั้นตั้งสติได้ก็ตะเบ็งเสียงขับไล่ทันที
“แก้มจ๋า ได้โปรดเถอะทูนหัว”
“ไปตายซะ!”
“โธ่…คนดีอย่าไล่ผมเลย”
มาร์โคยังคงเคาะประตูเรียกและอ้อนวอนให้เธอเปิดประตูให้อยู่นานสองนาน แต่คนที่อยู่ภายในก็ไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ เอาหมอนมาปิดหูตัวเองไว้ แล้วพยายามทำจิตใจให้สงบ ไม่ใจอ่อนยอมให้เขาเข้าห้องง่ายๆ หากไม่มีคนช่วยไขกุญแจให้ก็อย่าหวังเลยว่าจะเข้ามาหาเธอได้
เมื่อหูได้ยินเสียงเคาะประตูเงียบหายไป สาวน้อยจึงนอนตะแคงลง แล้วหลับตานิ่ง เพราะรู้สึกว่ากำลังจะคลื่นเ**ยนขึ้นมาอีกรอบ มันกำลังตีกันให้
