“ถ้าอย่างนั้นผมก็โล่งใจ แปลว่าตอนนี้ผมก็ยังมีโอกาสใช่มั้ยครับ” ปกรณืยิ้มกว้างออกมาอีกครั้ง เพราะหากหญิงสาวไม่ได้คิดอะไรกับภาวัต เขาเองก็ไม่มีคู่แข่งคนไหนที่น่าเกรงกลัวอีก
“คุณปกรณ์อยากคบกับพริมหรอคะ” พริมพิกาถามออกไปเสียงนิ่ง เธอกำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ปกรณ์เป็นผู้ชายที่ดีกับเธอมากต่างจากภาวัตที่เอาแต่หาเรื่องให้เธอต้องเดือดร้อนและเสียใจมาตลอด เขาไม่เคยทำดีอะไรเพื่อเธอ แต่ทำไมยิ่งเธอรับรู้เรื่องของเขากลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแรงต่างจากที่รู้สึกกับปกรณ์โดยสิ้นเชิง
“ถ้าผมบอกว่าใช่ พริมจะรังเกียจมั้ยครับ”
“ตกลงค่ะ” พริมพิกาเงยหน้าสบตาปกรณ์ด้วยสายตาจริงจัง ไม่รู้อะไรดลใจให้ตอบแบบนั้นออกไป แต่ที่แน่ๆเธออยากรู้สึกใจเต้นแรงกับปกรณ์มากกว่ามากกว่าที่รู้สึกกับภาวัตคงไม่ผิดละมั้งเธอเป็นคนธรรมดา ทำไมจะไม่ชอบคนที่รักเอาใจใส่ มากกว่าคนที่เย็นชา คอยทำ
