“ไม่หรอก ฉันคิดว่าฉันมีสิทธิ์ถามเพราะฉันเองก็ถือว่าเป็นคนที่คุ้นเคยและรู้ใจภีมมากที่สุด เธอไม่รู้หรอกว่าเดี๋ยวเขาก็เบื่อเธอแล้ว คนที่เป็นตัวแทนก็จะเป็นได้แค่ตัวแทนอยู่วันยันค่ำ ในวันที่ตัวจริงกลับมาก็ต้องรู้ว่าควรถอย” เพชรพิชาจ้องหน้าพริมพิกาอย่างเอาเรื่อง
“มากไปแล้วนะเพชร ผมขอให้คุณออกไปจากห้องนี้อย่าให้ผมต้องเรียก รปภ.” ภาวัตไม่อยากจะทนกับผู้หญิงคนนี้อีกต่อไป และเขาไม่ใช่แค่ขู่แน่
“ไม่เป็นไรค่ะคุณภีม พริมจะคุยกับเธอจนจบและหวังว่าคุณเพชรจะจบนะคะ” พริมพิกาอยากเปิดโอกาสให้เพชรพิชาได้พูดเสียให้หมด และเมื่อพูดจบเพชรพิชาจะได้ไปอย่างไม่มีวันย้อนกลับมาอีก
“ว่าไงล่ะ เธอน่าจะรู้ดีกว่าใครนะว่าภีมกับฉันเราคบกันมานานและเขาก็รักฉันมากแค่ไหน หวังว่าเธอจะเข้าใจอะไรง่ายๆว่าควรจะทำยังไง” เพชรพิชาพูดออกไปโดยไม่สนใจว่ามีภาวัตอยู่ เธอไม่ได้คาดหวังให้ภาวัตมองเธอเป็นนางเอกใสซื่อ เพราเธอไม่เคยเป็นแบบนั้นตั้ง
