“แอะ แพรวาอย่าไปกวนลุงภีมแบบนั้นสิลูก” พริมพิการีบดุลูกสาวเบาๆทันที
“ไม่เป็นไรหรอกน่าพริม ผมพาลูกมาได้ เอาสิถ้าหนูอยากมาลุงพามาอยู่แล้ว” และตามคาดพ่ออย่างภาวัตมีหรือจะไม่ตามใจลูกสาวเพียงคนเดียว
“เย่ ลุงภีมใจดีที่สุดลเยค่ะ แพรวารักลุงภีม” เด้กน้อยดีใจ กระโดดโลดเต้นอีกครั้ง ก่อนจะเข้าไปกอดภาวัตอย่างเอาใจ
“ไม่ต้องเลย คุณภีมอย่าเอาใจลูกมากจนเสียคนสิคะ แพรวาคะเราเพิ่งดูกันไปวันนี้เองนะ อีกอย่างพรุ่งนี้ลุงภีมก็ต้องไปทำงาน ไว้เราค่อยมากันใหม่วันที่ลุงภีมหยุดดีมั้ยคะ” พริมพิกาก้มลงไปเกลี้ยกล่อมลูกอีกครั้ง ใช่ว่าเธอไม่อยากตามใจลูก แต่หากตามใจมากไปแพรวาอาจจะติดเป็นนิสัยก็ได้
“แล้วทำไมลุงภีมต้องทำงานด้วยคะ ทำไมพาแพรวามาเที่ยวไม่ได้” แพรวาเอ่ยถามภาวัตพร้อมกับจ้องหน้าอย่างต้องการคำตอบ
“เอ่อคือว่า…” เมื่อโดนถามมาแบบนี้ชายหนุ่มถึงกับไปไม่เป็นเลยทันที เขารู้ว่าเด็กสงสัยอะไรก็จะถามในทันทีแต่เขาก็ไม่ค
