เช้าวันรุ่งขึ้นภาวัตปลุกพริมพิกาที่ร่ากายอ่อนเพลียจากการโดนรังแกแทบจะทั้งคืนให้ออกไปเดินเล่นห้างสรรพสินค้ากับเขา ชายหนุ่มให้เหตุผลว่าต้องการพาภรรยาไปซื้อของเป็นของขวัญวันแต่งงาน แม้ว่าพริมพิกาจะไม่อยากได้ก็ตาม
“พริมบอกแล้วไงคะว่าไม่ต้องซื้ออะไรให้พริม แค่แหวนวงเดียวก็พอแล้ว” พริมพิกาพูดขึ้นเมื่อชายหนุ่มพาเธอมาเดินห้างสรรพสินค้าหรู หากเป็นปกติพริมพิกาคงไม่มีทางมาเดินที่นี่แน่ๆ เพราะราคาข้าวของที่นี่ไม่เหมาะสำหรับคนฐานะปานกลางอย่างเธอ
“เถอะน่า ถือว่าผมขอละกัน” ภาวัตพูดพร้อมกับจูงมือหญิงสาวให้เข้าลิฟต์ไปพร้อมกับเขา
“นี่จะพาพริมไปชั้นไหนคะ” พริมพิกาแอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะจนถึงตอนนี้ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมบอกเธอสักทีว่าจะพาเธอไปซื้ออะไร
“ชั้นรักเธอได้มั้ยน้าา” ภาวัตหันไปทำหน้าตากรุ้มกริ่มใส่หญิงสาว แต่กลับถูกเธอกรอกตามองบนใส่
“เก่าไปมั้ยคะ มุขบ่งบอกอายุเลยนะคะเนี่ย” พริมพิกาหัวเ
