“จ้า งั้นเดี๋ยวแม่รีบมานะคะ” พริมพิกาพูดพร้อมกับเดินเลี่ยงออกมาทันที เพราะบางทีชายหนุ่มอาจกำลังรอให้เธอง้ออยู่ก็เป็นได้
ภาวัตเดินมานั่งที่สวนหลังร้านพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย และสุดท้ายก็วนมาคิดเรื่องของพริมพิกาด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ เขาเป็นถึงผู้บริหารและแทบจะเรียกได้ว่าเป็นมหาเศรษฐีคนหนึ่งของเมืองไทยแต่กลายเป็นว่าภรรยาของเขาต้องมาลำบากขายอาหาร ทั้งที่เงินทองที่เขามีสามารถทำให้ภรรยากับลูกสบายได้ตลอดโดยที่เธอไม่ต้องทำงานด้วยซ้ำ ชายหนุ่มรู้สึกว่าตนเองดูแลสองแม่ลูกได้ดีไม่พอ
“แฮ่มๆ คิดอะไรอยู่หรอ” พริมพิกาเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆสามี พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้เขา ในขณะที่ชายหนุ่มกลับนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
“ภีม พริมพูดด้วยทำไมไม่ตอบคะ” พริมพิกาเอ่ยถามสามีอีกครั้ง พักนี้ภาวัตมักมีอาการแปลกๆ บางวันก็คิดมากและน้อยใจเธอเรื่องเล็กๆน้อยๆเสียจนเธอเริ่มเดาอารมณ์เขาไม่ถูก
“เปล่า ผมไม่ได้เป็นอะไร
