“ไปหาหมอไหม พริมว่าช่วงนี้ภีมอาจจะพักผ่อนน้อยเกินไป” พริมพิกาคิดว่าชายหนุ่มอาจจะเครียดหรือว่าร่างกายอ่อนเพลียเสียจนไม่สบายก็เป็นได้
“ไม่อะ ดึกแล้วผมอยากอาบน้ำนอนมากกว่า พริมกับลูกไปกินข้าวต่อเถอะผมกินต่อไม่ไหวแล้ว” ภาวัตพูดออกมาด้วยความอ่อนเพลีย
“ไม่ได้นะ ภีมต้องกินข้าว เอาข้าวต้มไหมหรือภีมอยากกินอะไรก็บอกพริมจะทำให้” ถึงชายหนุ่มจะไม่อยากอาหารแต่เขาก็ต้องกิน พริมพิกาจะต้องบังคับให้เขาทานอะไรสักนิดก็ยังดี
“ผมไม่อยากกินอะไรเลยพริม ตอนนี้อยากกินอะไรเปรี้ยวๆมากกว่า พอคิดถึงกับข้าวแล้วอยากจะอ้วก” ภาวัตพูดอย่างใจคิด ตอนนี้เขารู้สึกอยากจะอาเจียนอยู่ตลอดเลาถ้าได้ของเปรี้ยวมากินคงช่วยได้บ้าง
“อาการภีมแปลกๆนะ หรือว่า…” พริมพิกานิ่งไปครู่หนึ่ง เพราะจากอาการที่ชายหนุ่มพูดมาเธอคุ้นๆ เหมือนว่าเป็นอาการช่วงที่เธอรู้ตัวว่ามีแพรวาใหม่ๆ
“ทำไม พริมคิดว่าผมเป็นอะไรอีก” ภาวัตเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“จริงสิ
