วันเวลาล่วงเลยจนถึงเดือนที่เก้าที่พริมพิกาตั้งท้องลูกคนที่สอง ในช่วงสองสามเดือนแรกเธอมีอาการปกติแต่ผู้ที่มีอาการเปลี่ยนไปก็คือภาวัต เขามีอาการคลื่นไส้ อาเจียน ตามประสาสามีที่แพ้ท้องแทนภรรยาแต่พอเข้าเดือนที่สี่อาการเหล่านั้นก็หายไป ตอนท้องแรกหญิงสาวลำบากกว่านี้มาก เพราะนอกจากจะแพ้ท้องหนักแล้วเธอยังต้องทำมาหากินและดูแลลูกในครรภ์เพียงลำพังไร้ชายหนุ่มเคียงข้าง แต่มาในวันนี้ภาวัตได้ทำหน้าที่พ่ออย่างสมบูรณ์แบบ เขาอยู่ดูแลเธออย่างดีราวกับต้องการชดเชยความผิดพลาดในอดีตที่เขาไม่เคยอยู่เคียงข้างเธอยามที่เธอต้องตั้งท้องแพรวา
“ค่อยๆเดินนะครับพริม” ภาวัตพูดขณะที่พาภรรยาเดินลงบันไดมาที่ชั้นล่าง เตรียมรับประทานอาหารเช้าร่วมกับริษา ที่วันนี้แวะเวียนมาหาเขาที่บ้าน
“ภีมไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พริมแค่ท้องนะคะ” พริมพิกาส่งยิ้มให้สามี ภาวัตทำราวกับว่าเธอแบเบาะเสียจนต้องดูแลอย่างใกล้ชิดไปหมด ทุกวันนี้เธอต้องหาคนมาด
