คุณน่าน! คุณคิดจะทำอะไร
654 คำ
“รู้ค่ะ แต่เห็นคุณหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนยักษ์ เลยอยากชวนคุย เผื่อคุณจะอารมณ์ดีขึ้น”
“แล้วฉันอารมณ์ดีขึ้นมั้ย”
“ไม่...มั้งคะ”
“มาทางไหนก็ไปทางนั้น!”
“ขอเข้าไปแป๊บเดียว...”
“บอกว่าไม่...ไม่เข้าใจภาษาคนเหรอ?”
“ขี้เหนียวจัง”
“นี่!”
“ขอโทษค่ะ”
“ดีแต่ขอโทษนี่หว่า เธอนี่มันเป็นผู้หญิงที่โคตรน่ารำคาญเลย ฉันว่าอย่างเธอเนี่ยอยู่บ้านนี้ได้ไม่ถึงเดือนหรอก คุณแม่จะทนคนพูดมากต่อปากต่อคำไม่หยุด แล้วก็เถียงฉอดๆอย่างเธอได้ยังไง”
“อ้ะ...มาเป็นชุดเลย ก็แค่อยากยืมนิยายมาอ่าน เผื่อว่าจะได้อ่านให้คุณแม่ของคุณฟังด้วย”
“เสียใจด้วย แต่ที่นี่ไม่มีนิยายประโลมโลกให้เธออ่านหรอก ไม่ต้องตามมานะ ถ้าตามมา เธอซวยแน่!”
“ทำไม จะขังฉันไว้ในห้องนั้นเหรอ”
“แค่ขังคงไม่พอ”
“จะโบยด้วยหรือคะ เหมือนทาสในเรือนเบี้ยสมัยก่อนไง ได้ข่าวว่าต้นตระกูลของคุณเป็นถึงท่านเจ้าพระยา”
“อยากลองดีก็ตามมา!”
ชายหนุ่มกดเลื่อนรถเข็นหนีไปอย่างเร็ว กระทั่งถึงหน้าประตูห้องสมุด เขาหยุดแล้วหันกลับไปมองข้างหลัง ด้วยแอบหวังอยู่ลึกๆว่าเธอจะตามมาเซ้าซี้ต่อ
“อ้าว! หายไปแล้ว ที่แท้ก็ดีแต่ปาก”
ปากเขาเย้ยหยันใส่เธอ แต่สายตากลับบ่งบอกความพึงพอใจเล็ก ๆ
“พยาบาลคนใหม่ของคุณแม่สินะ...แต่ไม่เห็นเหมือนพยาบาลเลยสักนิด ยั่วโมโหเก่ง กล้าต่อปากต่อคำซะด้วย!!”
ธารสุรีย์หันกลับไปเผชิญหน้ากับประตูบานใหญ่ โลกสงบสุขอีกใบของเขาอยู่หลังประตูบานนี้ เขาจึงไม่ลังเลที่จะผลักประตูบานนั้นเข้าไป เหมือนเช่นหลายเดือนที่ผ่านมา หนังสือพวกนี้เป็นเพื่อนสนิทในยามยากของชีวิต
หากแต่ยังไม่ทันจะปิดประตูเสียให้มิดชิดเหมือนทุกครั้ง สาวผู้น่ารำคาญโผล่พรวดเข้ามาอย่างไร้มารยาท ทำท่าทางเหมือนกำลังยืนอยู่กลางทุ่งดอกไม้ ตาโตตื่นตะลึงหมุนรอบตัวเองเหมือนกำลังเต้นรำกลางฟลอร์
“โหววว หนังสือเยอะมากเลยค่ะ อ่านกี่ปีจะหมดคะเนี่ย”
เขาอึ้งไปเลย ไม่คิดว่าเธอจะวอนขนาดนี้
“นี่เป็นเขตของฉัน...ถ้าเข้ามาแล้ว...เธอต้องทำตามกฏของฉัน...ขอเตือนให้รู้”
“ค่ะ แล้วกฎของคุณน่านมีอะไรบ้างล่ะคะ”
“ฉันถูกเสมอ”
“อ๋อ....คุณน่านถูกเสมอ แล้วอะไรอีกคะ”
“เข้าได้ แต่ออกไม่ได้”
“อ้าว ทำไมจะออกไม่ได้ล่ะคะ ประตูก็อยู่ตรงนี้”
“เพราะวันนี้ฉันตั้งใจจะปิดตายมัน"
"คุณน่าน หมายถึงอะไรคะ"
สีหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกของเขาทำให้เธอรู้สึกขนลุกเล็กๆ เขากำลังคิดจะทำอะไรบางอย่างที่น่ากลัวอย่างแน่นอน
"ฉันเองก็จะไม่ออกไปจากห้องนี้อีกแล้ว" เขาจัดการล็อคกุญแจห้องจากข้างในด้วยแม่กุญแจดอกใหญ่หนักอึ้ง เธอตกใจหน้าเสีย "ทุกอย่างมันจบแล้ว มันจบแล้วจริงๆ"
"คุณน่าน" เธอหัวใจเต้นรัว สาวเท้ากลับไปที่ประตู จับแม่กุญแจแล้วเขย่าดู "ล็อคประตูทำไมคะ ส่งลูกกุญแจมาเถอะค่ะ"
"เสียใจด้วย ลูกกุญแจไม่ได้อยู่ที่ฉัน"
"อ้าว แล้วอยู่ที่ไหนล่ะคะ"
"ไม่รู้สิ ฉันทิ้งลงถังขยะไปแล้ว"
"คุณน่าน! คุณคิดจะทำอะไร"
เขาให้คำตอบเธอ ด้วยการหยิบของบางอย่างออกมาจากในเสื้อโค้ทตัวใหญ่หนาที่สวมอยู่ ซึ่งเป็นถ่านหินแบบอัดแท่งจำนวนหนึ่งและไฟแช็คแท่งเล็ก เธอรู้ได้ทันทีเลยว่าเขาคิดจะทำอะไร
"ห้องนี้เหมาะมาก เพราะมันปิดทึบ แทบไม่มีที่ระบายอากาศ แถมยังมีหนังสือให้อ่านเล่นก่อน..."
"คุณตั้งใจจะ..."
เขาตั้งใจจะฆ่าตัวตาย...
- ผู้เขียน
