“ใช่...โชคดีอะไรอย่างนี้” เขานั่งลงบนรถเข็นเรียบร้อย แหงนเงยหน้ามองเธอด้วยสายตาแฝงเล่ห์ อย่างเย้ายั่วนิดๆ เขากำลังหว่านเสน่ห์เพื่อวางกับดักเธอ ทำให้เธอหลงและเชื่อฟังเขาเหมือนทาสสวาทเชื่องๆ แล้วร้องขอให้เธอมาปรนเปรอเขาอีกเมื่อเขากระสันอยาก แต่เธอไม่หลงระเริงกับไฟกองนี้ให้เสียเวลาอีกแล้ว แค่ครั้งเดียวก็เกินพอ!
“ไม่คิดว่าตัวเองจะแข็งได้อีก พอเจอคุณเข้า”
“พอเถอะค่ะ” เธอยัดลูกกุญแจใส่กลับในมือเขา สะบัดหน้าน้อย ๆ ใส่ แล้วถอยห่างออกมา “เชิญคุณออกไปจากห้องก่อน อีกสักพักฉันถึงจะออกไป”
“คุณโกรธเหรอ”
“เปล่าค่ะ ฉันจะโกรธคุณทำไม คุณไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย” เธอไม่โกรธหรอก แต่เธอเคือง...
“ไอลดาเป็นแฟนผม”
“คนที่ทิ้งคุณไปเพราะคุณพิการน่ะเหรอคะ” เธอตั้งใจจะพูดให้เขาเจ็บปวด มากกว่าจะให้เขาได้สติ แต่เขากลับโกรธจนหน้าเขียว
“คุณไม่มีสิทธิ์พูดกับผมอย่างนี้นะทิพย์” เขาหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่เธอ น้ำเสียงดุดันกว
