ตาหวาน....
ฉันรีบเดินออกมาจากบ้านพี่คีย์เพราะไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตา
ลูกทำไมถึงจำเขาได้ จำแม้กระทั่งชื่อ ฉันคิดว่าลูกอายุแค่ขวบเดียวคงไม่จำพ่อที่เคยเห็นแต่รูปที่ฉันตั้งไว้ตรงหัวเตียงนอน ที่ผ่านมาฉันยอมรับว่าลืมเขาไม่ได้ ยิ่งมีลูกด้วยแบบนี้จะให้ลืมได้ยังไง ใช่ว่าจะไม่พยายามนะ ลูกๆมักจะปีนขึ้นไปหยิบกรอบรูปนั้นลงมาเล่นแล้วชี้ที่รูปแล้วมองหน้าฉัน ฉันก็คุยกับลูกว่านี่พ่อนะ พ่อหนูชื่อคีย์ ฉันพูดแค่ครั้งเดียวค่ะแล้วเด็กๆก็จำ แต่ไม่คิดว่าจะจำได้แม่นพอเจอหน้าปุ๊บก็เรียกปั๊บ เล่นเอาฉันใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อลูกชี้ไปที่เขาแล้วเรียกเขาว่าพ่อ ฉันจึงรีบปฏิเสธว่าเขาไม่ใช่พ่อ และพยายามให้ลูกเรียกเขาว่าลุง แต่เหมือนเด็กๆจะไม่ฟังฉันเลยค่ะ แล้วยังงอแงขอให้เขาอุ้มอีก พอเห็นเขาอุ้มลูกน้ำตาฉันก็จะไหล ฉันเลยรีบเดินออกมา
ฉันกลับมาบ้านแล้วรีบเช็ดน้ำตา ล้างหน้าล้างตา สักพักก็ได้ยินเสียงป้าคริสเรียก ฉันจึงรี
