เคยรักกันบ้างไหม
1796 คำ
ตาหวาน.....
"แม่ไปลางานที่โรงพยาบาลมาแล้วนะหวาน"
"เพราะหวานใช่มั้ย หวานขอโทษนะคะ" ฉันรู้สึกผิดรู้สึกไม่ดีเลยที่ทำให้แม่ต้องลาออกจากงานเพราะตัวเอง
"จะมาขอโทษแม่ทำไม หื้มมม แม่ลาออกเพราะแม่อยากจะดูแลหวานดูแลหลานของแม่ ป้าคริสหาบ้านทีญี่ปุ่นให้เราได้แล้วนะหวาน เราจะย้ายไปอยู่ที่จนกว่าหวานอยากจะกลับมา" แม่ลูบผมฉันแล้วสวมกอดเบาๆ
"ขอบคุณนะคะแม่ที่รักหวานเข้าใจหวานทุกอย่าง" ฉันกอดแม่ด้วยความรู้สึกผิด
"พรุ่งนี้หมอนัดใช่มั้ย ถ้าหวานกับหลานแข็งแรงพอจะขึ้นเครื่องได้เราจะเดินทางกันเร็วที่สุด เราจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กันที่นู่นนะลูก"
"ค่ะ" ฉันตอบแม่ออกไปอย่างไม่เต็มเสียงมันยังรู้สึกค้างคาใจยังไงบอกไม่ถูก สายตาฉันก็มองออกไปนอกหน้าต่าง มองไปทีบ้านของพี่คีย์
ฉันเห็นพี่คีย์กำลังนั่งซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ของตัวเองอยู่ตรงโรงจอดรถหน้าบ้าน ฉันนั่งกอดแม่แต่สายตามองไปที่พีคีย์ แม่ก็คงรู้ว่าฉันมองพี่คีย์อยู่
"หวานแน่ใจใช่มั้ยว่าจะไม่บอกคีย์"
"หวานอยากบอกค่ะ แต่พี่คีย์ใจร้ายกันหวานมากเกินไป หวานคิดว่าหวานยังไม่บอกตอนนี้จะดีกว่าค่ะ "
""แปลว่าหวานจะบอก"
"ค่ะ แต่รอให้หวานเข้มแข็งกว่านี้ก่อนนะคะแม่'
"แม่แล้วแต่หวานเลยลูก"
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะแม่ที่เข้าใจ"
"ก็เรามีกันแค่สองคนแม่ลูกนี่นา" ฉันมองหน้าแม่แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีก
"ไม่ร้องนะลูกเดี๋ยวหลานในท้องจะร้องตามน๊า"
แม่เช็ดน้ำตาให้ฉันก่อนจะลุกไปในครัวเพื่อทำอาหารเย็น
ก่อนฉันจะไปฉันอยากได้ยินจากปากพี่คีย์อีกครั้งว่ายังต้องการฉันอยู่ไหม ฉันอยากถามเพื่อความแน่ใจ
"พี่คีย์"
ฉันตัดสินใจเดินออกไปหาเขาโดยที่ไม่ลืมสวมเสื้อหนาวทับเพื่อปกปิดร่างกายที่เริ่มเปลี่ยนแปลงของตัวเอง เขาที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่กับอุปกรณ์ซ่อมรถก็เงยหน้าขึ้นมา เขามองมาที่ฉันก่อนจะลุกขึ้นมาและเดินมาหาฉันที่ยืนอยู่ตรงรั้วบ้านฝั่งตัวเอง
"หวานมีอะไร"
"น้ำเสียงดูห่างเหินจังนะคะพี่คีย์"
"ก็ปรกติป่ะ พี่ก็เป็นแบบนี้ของพี่"
"นั่นสินะ พี่ก็เป็นแบบนี้แต่แปลกนะที่หวานก็ยังรักพี่ ขนาดพี่ใจร้ายกับหวานขนาดนั้นหวานก็ยังรักพี่"
"หวานมีอะไรก็พูดมาพี่ต้องไปซ่อมรถต่อ" รถเขาคงสำคัญกว่าฉันสินะ
"หวานขอถามพี่เป็นครั้งสุดท้าย แล้วหวานจะไม่กลับมาถามคำถามนี้กับพี่อีก....พี่เคยรักหวานบ้างมั้ย เราเคย...แอบคบกันมาตั้งหลายเดือน พี่รักหวานบ้างรึเปล่า" เขาเงียบไปสักพักก่อนจะตอบคำถามที่ฉันเองก็พอจะเดาคำตอบได้อยู่แล้ว
"พี่เคยบอกไปแล้วนะ"
"คำตอบของพี่คือ ไม่รัก ใช่ไหม"
"........"
"โอเค หวานเข้าใจละ ขอบคุณนะสำหรับคำตอบของพี่"
ฉันยิ้มให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
คีย์......
ผมแปลกใจนะที่จู่ๆวันนี้หวานมาเรียกผมทั้งที่วันนั้นผมมาคุยด้วยก็ไล่ผมบอกไม่มีอะไรจะคุย ในเมื่อไม่อยากจะคุยก็ตามใจนะผมก็ไม่ว่า ผมเป็นคนไม่ชอบฝืนใจใครอยู่แล้ว ตอนนี้ถือว่าเราสองคนเลิกกันแล้ว หวานก็เป็นผู้หญิงอีกคนที่ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไปเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ แต่จะพิเศษหน่อยก็คงเป็นเพราะบ้านเราอยู่ติดกันและรู้จักกันมาแต่เด็กมันเลยทำให้เราต้องมาเจอะมาเจอกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าเธอคิดยังไงถึงมาถามคำถามไร้สาระแบบนั้นกับผม ผมไม่เข้าใจ ถ้าผมจะคิดอะไรกับหวานผมคงคิดไปนานแล้วไม่ต้องรอให้เธอไปหาถึงห้องหรอก ผมไม่เคยร้องขอไม่เคยอ้อนวอนมีแต่เธอที่ยอมทุกอย่างเอง เพราะฉะนั้นผมก็ไม่ผิดอะไรถ้าจะบอกเลิกและไปหาสิ่งใหม่ๆที่เร้าใจกว่า ผมมันพวกเบื่ออะไรง่ายๆอยู่กับอะไรซ้ำๆจำเจไม่ค่อยได้ ขนาดสายไหมที่ผมคิดว่าผมรักเธอมาก ผมก็ยังเบื่อเลยครับ เพราะฉะนั้นไม่ว่าใครก็คงมาหยุดสันดานเลวๆของผมไม่ได้ ยอมรับนะครับว่าเลว แต่ผมก็ไม่เคยไปหลอกใครนี่ ทุกคนเต็มใจทั้งนั้น ก่อนจะเกินเลยกันถึงขั้นขึ้นเตียงผมก็บอกกับผู้หญิงทุกคนว่าตัวผมเป็นยังไง อย่ามาหวังอะไรกับผมถ้าไม่อยากปวดใจ
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา.....
สนามบิน....
"เดินทางปลอดภัยนะลูก เดี๋ยวแม่จะตามไปเยี่ยม"
"ขอบคุณนะคะแม่คริส" ด้วยความที่โดนป้าคริสบังคับให้เรียกแม่ฉันก็เรียกจนตอนนี้ชินแล้วค่ะ
"แหวนฝากดูแลหลานของพี่ด้วยนะจ๊ะ"
"ได้ค่ะพี่คริส ไม่ต้องห่วงนะคะ"
"ลุงเคลียร์งานเสร็จจะไปเยี่ยมนะหนูหวาน"
"ค่ะ คุณลุง"
"เห้อออ ทั้งแหวนทั้งตาหวานไม่อยู่คริสคงเหงาแย่เลยค่ะพี่นัย"ป้าคริสหันไปบ่นกับลุงดนัย อาจเป็นเพราะเราสองบ้านสนิทกันมานานมากตั้งแต่ฉันยังไม่เกิดพอจะห่างกันเลยทำให้ป้าคริสต้องเหงา
"ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วค่ะพี่คริสไว้เจอกันที่นู่นนะคะ"
"หวานลานะคะแม่คริส" ฉันเดินไปสวมกอดแม่พี่คีย์อีกครั้งท่านกอดฉันแน่นเลยค่ะ"
"แม่ไม่อยากให้หนูไปเลย หนูไม่ไปได้มั้ย"
"ไม่เอาน่าคริสอย่าทำให้หนูหวานลำบากใจสิ"
"คริสก็พูดไปงั้นแล่ะค่ะ เป็นเพราะลูกชายพี่นัยคนเดียวเลย"
"อ้าวไหงมาลงที่พี่แบบนี้ล่ะ"
"ไม่ใช่เพราะตาคีย์เหรอคะถึงทำให้หนูหวานต้องหนีไปคลอดลูกอยู่ที่ญี่ปุ่น"
"อย่าโทษพี่คีย์เลยค่ะแม่คริสหวานเองที่ผิดไม่ดูแลตัวเองจนท้อง...." ยังไงๆเรื่องนี้ฉันก็ผิดอยู่ดีจะโทษแต่พี่คีย์คงไม่ได้เพราะฉันเป็นคนเข้าหาพี่คีย์เอง
ปัจจุบัน.....
ณ โรงพยาบาลในประเทศญีปุ่น
"หวานดูซิใครมาเยี่ยม" แม่เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับป้าคริสและลุงดนัย
"แม่คริสลุงนัย สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้ท่านทั้งสอง
"แม่ไปดูหลานมาหน้าตาน่าเกลียดน่าชังจริงๆ ว่า แต่ตั้งชื่อไว้รึยังลูก"
"หวานตั้งไว้แล้วค่ะ ชื่อน้องคินกับน้องครีมค่ะ"
"ดูไปดูมาพี่ว่าหลานเราหน้าเหมือนตาคีย์นะคริส"
"ใช่ค่ะคริสนึกว่าคริสคิดเองมโนเองไปคนเดียว"
"เหมือนจริงๆค่ะ" แม่ฉันก็ยังเห็นด้วยเลยว่าลูกแฝดของฉันคล้ายพี่คีย์
พอเอ่ยชื่อเขาขึ้นมาก็ทำให้ฉันคิดถึงเขาอีกจนได้
"ถ้าตาคีย์เห็นรูปลูกตัวเองจะรู้สึกยังไงนะ"
"หมายความว่าไงคะพี่คริส"
"พี่จะส่งรูปเด็กแฝดไปให้คีย์ดูน่ะ แต่สัญญาว่าตาคีย์จะไม่รู้ว่าเด็กสองคนนี้เป็นลูกของตัวเอง"
"เอ่ออมันจะดีเหรอคะแม่คริส" ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาจะรู้มั้ย
"ดีสิลูกเชื่อแม่นะ"
คีย์.......
"คีย์น่ารักมั้ยลูก"
"ลูกใครแม่"
"อืม ไม่รู้สิเห็นน่ารักดีเลยถ่ายรูปมา"
"อย่าบอกนะว่าแม่อยากมีลูกตอนนี้อีกน่ะ"
"บ้าพูดอะไร มีลูกตอนแก่คนได้หัวเราะกันทั้งหมู่บ้าน"
"แต่ผมอยากมีน้องนะ555"
"แม่ว่าคีย์มีหลานให้แม่น่าจะง่ายกว่านะ"
"แม่อย่าพูดในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้"
"แล้วคีย์รู้ได้ไงว่ามันเป็นไปไม่ได้"
"ผมป้องกันตัวเองหน่าาาแม่"
"แน่ใจ????"
"ก็......."
เอาจริงๆนะตั้งแต่เอาหญิงมาคนที่ผมเคยสดด้วยก็มีแค่สองคน คนแรกคือสายไหมแต่นั่นมันก่อนที่เธอกับผมจะเลิกกัน ส่วนคนที่สองก็คือ....ตาหวาน พูดถึงตาหวาน ผมไม่เจอเธอเธอมาครึ่งปีกว่าแล้วมั้ง จู่ๆเธอก็ย้ายไปอยู่ทีอื่นผมเคยลองถามแม่นะแม่บอกไม่รู้เพราะน้าแหวนแม่ของตาหวานไม่ได้บอกไว้
"แล้วเมื่อไหร่แม่จะกลับ พักนี้ผมเห็นพ่อกับแม่ไปญี่ปุ่นบ่อยเกินไปแล้วนะ"
"พ่อกับแม่ก็อยากมาพักผ่อนย้อนวันวานกันสองต่อสองบ้างสิ อยู่ไทยอากาศก็ร้อนสู้มาเล่นหิมะทีนี่ดีกว่า"
"เที่ยวไม่ห่วงลูกชายเลยนะครับ"
"มีอะไรน่าห่วงเหรอเราน่ะ"
"มันน่าน้อยใจจัง"
"อย่ามาพูดเลย ตัวเองใช่ว่าจะกลับบ้าน"
"ผมเรียนมั้ยครับขึ้นปีสองงานก็เยอะเรียนก็หนัก"
"จ๊าา คุณลูกชาย แค่นี้ก่อนนะ"
"ครับ"
ผมวางมือถือลงและนั่งทำงานต่อ สักพักสายไหมก็เดินเข้ามาหาผมอย่างเอาเรื่อง
"เมื่อคืนคีย์ไปนอนที่ไหนมา"
"ถามทำไม"
"ก็ตอบมาสิ"
"ไปนอนห้องไอ้ก้อง"
"อย่ามาโกหก ไหมไปตามหาคีย์ทุกคอนโดที่เพื่อนคีย์อยู่แต่ไม่มีใครรู้ว่าคีย์ไปไหน"
"มันจะมากเกินไปแล้วนะไหม จะอะไรนักหนาวะ"
"เมื่อคืนไปนอนห้องอีเด็กมายด์มาใช่ไหม"
"........."
"ถามก็ตอบสิ"
"เออใช่เราไปนอนห้องน้องเขามา พอใจยัง"
"ทำไมคีย์ทำแบบนี้ มันกี่ครั้งแล้ว"
"มันกี่ครั้งแล้วยังไง"
"ไหมเป็นแฟนคีย์นะ"
"ไม่อยากเป็นก็เลิกไปดิ กลับไปหาผัวเธอที่ฮ่องกงโน่น แม่งจะอะไรกันนักกันหนาวะ"
"ไหมไม่ไป ไหมจะอยู่นี่"
"อยากอยู่ก็อยู่ไปแต่อย่ามาวุ่นวาย"
พูดจบผมก็เก็บของเพื่อจะออกไปข้างนอก
"นั่นคีย์จะไปไหนอีก"
"ไปหาความสุข"
"จะไปหานังมายด์เด็กแรดอีกใช่ไหมห๊า!!!"
"เอออ!!!!!"
"กรี๊ดดดดดดด ไม่ยอมไหมไม่ให้คีย์ไป"
"แม่งน่าเบื่อว่ะ" ผมสะบัดไหมให้ออกห่างจากตัวก่อนจะรีบออกไปจากห้อง ผมว่าผมคงต้องหาคอนโดใหม่แล้วล่ะ
เลวเสมอต้นเสมอปลายดีมั้ยพี่คีย์??
- ผู้เขียน
