“จะถอดหรือไม่ถอด ถ้าไม่ถอดก็กลับไปซะ”
จันทร์เจ้าขากัดปากแน่น น้ำตาที่เช็ดแห้งไปแล้วไหลซึมขอบตา
“ฉันจะไม่มีทางให้อภัยอาจารย์อีก”
“นั่นมันก็เรื่องของเธอ เพราะฉันไม่เคยต้องการความรู้สึกอะไรจากเธอเลย”
เขาแสยะยิ้ม ไหวไหล่อย่างไม่แยแสต่อความอัปยศอดสูของหล่อนอีกเช่นเคย จันทร์เจ้าขาน้ำตาไหลออกมาอีกอย่างสุดจะกลั้น ค่อยๆ บรรจงถอดกางเกงของตัวเองออกไปจากตัว หัวใจแตกสลายอย่างไม่มีชิ้นดี
ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนที่หล่อนเฝ้ารักเฝ้าบูชาจะทำให้หล่อนเจ็บปวดทุกข์ระบมได้มากล้นถึงขนาดนี้ เขาเหยียบย่ำหล่อนด้วยฝ่าเท้า ก่อนจะเตะหล่อนโด่งให้ออกไปนอกโลกอย่างใจดำ อำมหิต เมื่อไหร่นะหล่อนถึงจะหยุดรักผู้ชายคนนี้ได้สักที
“แพนตี้ด้วย”
หญิงสาวจำใจต้องเกี่ยวขอบกางเกงชั้นในสีขาวสะอาดตัวจ้อยให้ร่วงลงไปตามเรียวขาสลักเสลา จากนั้นก็เปิดเปลือยความเปราะบางให้ผู้ชายตรงหน้าได้โจมตีอย่างไร้ทางต่อสู้
“พอใจแล้วใช่ไหมคะ”
ความ
