ร่างที่มีสภาพไม่ต่างจากนักโทษเพราะถูกมัดแขนทั้งสองข้างไพล่หลังเอาไว้ด้วยเนคไทสีดำสนิทดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ เมื่อรถสปอร์ตคันงามที่มีเจ้าของเป็นจอมมารผู้เหี้ยมโหดจอดสนิท หล่อนจ้องหน้าเขา มองเขาด้วยความหวาดกลัว พยายามวิงวอนให้เขาเมตตา
“อาจารย์... จะทำอะไรฉันคะ ปล่อยฉันไปเถอะ”
ไทเลอร์ดับเครื่องยนต์รถคันงาม พร้อมๆ กับหันมาจ้องหน้าหล่อนด้วยสายตาที่น่าสะพรึงกลัว ริมฝีปากหยักสวยสีแดงระเรื่อของเขาคลี่ยิ้มหยันน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยวาจาเลือดเย็นออกมา
“เมื่อคืนฉันเกือบเชื่ออยู่แล้วนะว่าเธอไม่ได้ขายตัว...”
“ก็ฉันไม่ได้ขายตัวจริงๆ นี่คะ ฉันไม่ได้ขายตัวให้กับผู้ชายพวกนั้นด้วย ฉันไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของพวกนั้นด้วยซ้ำไป อาจารย์ไทเลอร์เชื่อฉันเถอะนะคะ ได้โปรด...”
หล่อนวิงวอนแต่คนตรงหน้าไม่ได้แสดงท่าทางว่าจะเข้าใจในคำอธิบายของหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียว เขาแสยะยิ้ม มองหล่อนด้วยดวงตาที่ลุกเป็นไฟ
“เธอไม่จำเป็นต้อ
