แม้ว่าสภาพของหล่อนในยามนี้จะไม่เอื้ออำนวยให้ก้าวออกจากห้องเลยก็ตาม แต่จันทร์เจ้าขาก็ลากสังขารอันบอบช้ำของตัวเองมาเรียนจนได้ แม้ว่าจะต้องเข้าเรียนสายไปเกือบชั่วโมง และต้องทนต่อสายตาที่เต็มไปด้วยการเหยียดหยามประณามของบรรดาเพื่อนในชั้นเรียนก็ตาม แต่หล่อนก็ต้องทน ทนจนกว่าจะสำเร็จการศึกษาในชั้นปริญญาตรีนี้อย่างที่พ่อกับแม่ตั้งความหวังเอาไว้
จันทร์เจ้าขากัดฟันแน่นเมื่อการทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ส่งผลต่อบางส่วนของร่างกายที่ถูกย่ำยีอย่างป่าเถื่อนมาตลอดทั้งคืนให้เจ็บร้าวทรมานและครางประท้วงออกมา แต่หล่อนก็แสดงท่าทางใดๆ ออกไปไม่ได้เพราะเท่าที่ทุกๆ คนเห็นสภาพยับเยินของหล่อนในตอนนี้ก็ถือว่าอัปยศที่สุดแล้ว
“เมื่อคืนคงรับแขกไม่ได้พักเลยสินะ”
ฟิลิเซียคู่ปรับหน้าเดิมของหล่อนพูดขึ้นลอยๆ และแน่นอนว่าตั้งใจจะให้หล่อนได้ยินมัน แต่ถึงแม้จะได้ยินหล่อนก็จำเป็นต้องนั่งนิ่งเงียบ หยิบหนังสือขึ้นมากางออกและแสดงท่า
