นิโคไลเดินผิวปากเข้ามาภายในบ้านอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วอารมณ์ดีของเขาก็ต้องชะงักดับสูญไปในทันทีเมื่อร่างอรชรของอิงบุญพรวดพราดเข้ามาขวางหน้าเขาเอาไว้ เขาแทบหยุดเท้าไม่ทันเลยทีเดียว ชายหนุ่มกัดฟันแน่น มองสตรีตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชิงชัง
“ดึกดื่นขนาดนี้แล้วยังมายืนล่อเสือล่อตะเข้อยู่ได้ ทุเรศสิ้นดี!”
แม้จะสะทกสะท้านจนอกสาวระบมแต่อิงบุญก็จำต้องฝืนยิ้มและพูดออกไป
“ไม่ได้มายืนล่อเสือล่อตะเข้หรอกค่ะ”
หญิงสาวแสร้งยิ้มหวานแต่ก้าวเท้าเข้าไปหา ซึ่งก็เป็นอย่างที่คิดคือเขาถอยหลังออกห่างอย่างรังเกียจ หล่อนคงน่าขยะแขยงยิ่งกว่ากิ้งกือในสายตาของผู้ชายคนนี้สินะ
“งั้นเธอมายืนตรงนี้ทำพระแสงอะไร หรือว่านัดผู้ชายเอาไว้ คนไหนล่ะ คนสวน ลูกคนขับรถ หรือว่าลูกชายคนงานที่พึ่งเข้ามาอยู่ใหม่”
เขาชายตามองอย่างรังเกียจชิงชัง ดวงตาสีเขียวมรกตเต็มไปด้วยความเป็นอริร้าย แม้อิงบุญจะเจ็บปวดแต่ก็จำต้องอดทนอดกลั้
