พลาดรักเมียบำเรอ

ออกจากชีวิต

เมื่อตัดสินใจที่จะเดินจากไปแล้ว เฌอริตาก็ตัดสินใจไปหาบิดาในตอนค่ำของวันนั้น ก่อนที่จะบอกบิดาว่าตนเองจะย้ายไปเป็นครูอาสาบนดอย ซึ่งมันเป็นความฝันของเธอตั้งแต่เด็ก

“พ่อว่ามันจะลำบากมากนะ ลูกจะไหวเหรอ” นายชายบอกบุตรสาวด้วยความเป็นห่วง

“ไหวสิจ๊ะพ่อ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะ” เฌอริตายิ้มให้ผู้เป็นบิดา แต่ภายใต้รอยยิ้มของเธอนั้น ใครจะไปรู้ว่ามันเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

“เอ็งเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อ จะไม่ให้พ่อเป็นห่วงได้ยังไงล่ะริตาเอ้ย ขึ้นดอยไปแล้วจะติดต่อได้หรือเปล่า พ่อแก่ๆ คนนี้มันก็ต้องเป็นห่วงลูกสาวเป็นธรรมดานั่นแหล่ะ” นายชายเอ่ยออกมาด้วยความกังวล

“พ่อไม่ต้องนะ หนูโตแล้ว หนูจะดูแลตัวเองให้ดีนะพ่อนะ ขอหนูไปนะจ๊ะ” เฌอริตาพยายามออดอ้อนบิดา ด้วยเพราะว่าหากว่าเธออยู่ที่นี่เดี๋ยวเรื่องเธอตั้งครรภ์ก็ต้องรู้ถึงหูภูริ แล้ววันนั้นเธอกับลูกอาจจะไม่ปลอดภัยก็ได้ เพราะเขาเหี้ยมจนสามารถสั่งให้เธอฆ่าลูกของตนเองได้ เขาก็อาจจะฆ่าเธอได้เช่นกัน

“ถ้าเอ็งอยากไปก็ไปเถอะลูก” ในเมื่อเห็นท่าทางแล้วไม่สามารถรั้งบุตรสาวไว้ได้ นายชายก็คงต้องตัดสินใจปล่อยบุตรสาวไป แม้ว่าจะเต็มไปด้วยความเป็นห่วงก็ตาม

“ขอบคุณมากจ่ะพ่อ” ว่าแล้วร่างบางก็โผเข้ากอดบิดาด้วยความรู้สึกผิด เธอต้องทำผิดกับบิดาอีกไม่รู้กี่ครั้ง ตั้งแต่ที่เป็นคนใจง่ายแล้วก็ยังมาเรื่องนี้อีก ท้องไม่มีพ่อ เธอตั้งใจว่าอีกไม่นานเธอคงต้องบอกท่านเรื่องท้อง เธอไม่อยากบอกตอนนี้ เพราะเดี๋ยวท่านจะเค้นเรื่องพ่อของลูก เธออาจจะหลุดเรื่องนี้ก็ได้ รอให้เธอไปจากที่นี่ได้สักพักก่อน เธอจึงจะบอกเรื่องนี้กับบิดาของเธอ

เรื่องราวทุกอย่างก็จบลงไปเช่นนั้น ภูริก็ติดต่อเฌอริตาไม่ได้อีกเลย เขาไม่รู้ว่าเธอหายไปไหน แต่เหมือนว่าเธอต้องการหายไปจากเขาตลอดกาล เขาผู้ไม่รู้หัวใจตนเองก็จำเป็นต้องปล่อยเธอไปแบบนั้น