“อดๆ อยากๆ เหรอ ลูกฉันไม่เคยเป็นแบบนั้นหรอก ถ้าจะมาสำนึกว่าตัวเองเป็นพ่อคน ตอนนี้ก็สายเกินไปแล้วล่ะ เมื่อก่อนเคยบอกให้เอาออกไม่ใช่เหรอ แล้วตอนนี้เกิดอะไรขึ้นล่ ต่อมคนดีเพิ่งทำงาน ก็เลยอยากเป็นพ่อที่ดีขึ้นมาว่างั้นเถอะ” เฌอริตาเอ่ยออกมาอย่างไม่เก็บอะไรไว้ในใจ ความเจ็บปวดที่ผ่านมาตลอดหลายปี เธอก้าวผ่านมันมาอย่างยากลำบาก แต่ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ กำลังทำให้เธอกลับไปหวนคิดถึงมันอีกครั้ง
“ผมขอโทษ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมแค่อยากดูแลลูกในฐานะพ่อ คุณให้โอกาสผมได้ทำมันเถอะนะ” ภูริเอ่ยออกมาอย่างน่าสงสาร เขาทุกข์ใจกับความสงสัย ทุกข์ใจกับการอยู่โดยไม่มีเธอ แต่เขาก็ไม่เคยที่จะกล้าหาญยอมรับความจริงว่าเขาขาดเธอไม่ได้
“กลับไปเถอะ โอกาสมันควรจะให้กับคนที่ควรได้รับมันเท่านั้น คุณมันไม่ควรจะได้รับมัน คุณไม่ควรเป็นพ่อใครหรอก” หญิงสาวเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าเขา เธอกลัวว่าตนเองจะใจอ่อน เธอพยายาม
