แก้มใสตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย ขยี้ดวงตาคู่โตก่อนจะบิดขี้เกียจและมองหาล่าคลื่นซึ่งลุกออกไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
“อ้ะ! เจ็บจัง” เอวเธอระบมไปหมด
ดีนะที่เมื่อคืนล่าคลื่นไม่ขอต่อไม่งั้นเธอได้ตายแน่
คนตัวเล็กขยับเท้าลุกออกจากเตียง เปิดประตูห้องเดินตรงไปยังเคาท์เตอร์ครัว ยกน้ำรินใส่แก้วโดยไม่รู้ตัวเลยว่าทุกอากัปกิริยาอยู่ในสายตาของล่าคลื่นซึ่งกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงห้อง
แถมยัง...ไม่ใส่เสื้ออีก
แก้มใสเห็นกล้ามท้องเป็นก้อนเรียงตัวสวยก็แทบพุ่งน้ำออกจากปาก
ล่าคลื่นส่งยิ้มทักทายก่อนจะหันหลังกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ แก้มใสดื่มน้ำเสร็จก็เดินออกมาหาร่างสูงที่ระเบียงก่อนจะวาดแขนโอบกอดเขาจากทางด้านหลัง ล่าคลื่นหมุนตัวกลับมาโอบไหล่เธอ
“อืม เดี๋ยวพี่กลับไป” พูดจบก็กดตัดสาย
แก้มใสเงยหน้ามองคนที่ตัวสูงกว่าก็เขย่งปลายเท้าจุ้บคางเขา สีหน้าเคร่งขรึมในตอนแรกถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นใบหน้าที่อ่อนโยนลง
