“แก้มใส...” คนถูกเรียกยืนเหม่อมองร่างสูงสง่าในชุดนักกีฬาเทควันโดสายดำ
แก้มใสไม่รู้มาก่อนเลยว่าล่าคลื่นจะอยู่ชมรมนี้ ถ้าวันนี้เธอไม่บังเอิญมาหารุ่นพี่เป็นเพื่อนอิงอิงที่อาคารพลศึกษาคงไม่ได้เห็นเขาที่โดดเด่นอยู่ท่ามกลางผู้คนแบบนี้
“มองอะไรอยู่เหรอแก้ม” อิงอิงมองตามก่อนจะพึมพำ “ชมรมเทควันโดของคณะวิศวะ...”
“ว้าวรุ่นพี่คนนั้นหล่อเท่จังแต่เหมือนจะคุ้นๆ หน้ายังไงก็ไม่รู้”
แก้มใส “...” จะไม่คุ้นได้ไง ทั้งที่คลับวันนั้นแล้วก็มาที่คณะตั้งหลายครั้ง
“น้องแก้ม” แก้มใสได้ยินเสียงเรียกก็หันไปมองตามต้นเสียง ก่อนจะยกมือไหว้ทักทายเพื่อนพี่ชายทั้งสองคน
“สวัสดีค่ะพี่ริว สวัสดีค่ะไนน์” สองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไรแก้มใสก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะถูกทำให้เด่นขึ้นมาทุกที
ครั้งก่อนก็ที่ใต้อาคารเรียนคณะแพทย์ ยังครั้งนี้ที่ส่งเสียงเรียกเธอมาแต่ไกลจนกลายเป็นที่ดึงดูดสายตาคนแถวนั้นอีก
“พี่สองคนที่เคยไปหาแก้มนี่” อิงอิง
