“ขอบคุณมากค่ะ ที่ช่วยฉัน”
ปัทมาหายใจแรงๆ เริ่มตั้งสติได้ หันมากล่าวขอบคุณผู้ช่วยชีวิต สาวน้อยรู้สึกเสียดตรงหน้าอกเล็กน้อย ก่อนจะผ่อนลมหายใจ ช้าๆ อาการจุกแน่นคลายลงทีละน้อย เอามือลูบหน้าตัวเองปัดน้ำออก เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหนาว
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจ”
เฟอร์นันโดเอ่ยเสียงนุ่ม ลูบแก้มนวลปัดไรผมที่ระใบหน้าทัดหูให้ จ้องมองสำรวจร่างนุ่มที่ตอนนี้เปียกไปทั้งตัว เสื้อผ้าที่สวมแนบลำตัวเผยให้เห็นรูปร่างทุกสัดส่วนอันแสนยวนตา ทรวงอวบใหญ่เกินตัวดันเสื้อจนคนมองกลืนน้ำลายฝืดคอ เขารีบขยับลุกประคองร่างบางให้ลุกขึ้น แต่อีกฝ่ายเข่าอ่อนหมดแรงซวนเซยืนไม่มั่นคง ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนใจช้อนอุ้มร่างนั้นไปวางบนเก้าอี้ยาวแทน ร่างหนาขยับมานั่งข้างๆ ลงมือนวดเฟ้นตามแขนขาให้เลือดไหลเวียน
“ขอบคุณค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ”
ปัทมารู้สึกตัวว่าเจ้านายหนุ่มดูจะห่วงใยเธอแบบใกล้ชิดมากเกินไปแล้ว สาวน้อยไม่เคยมือชายแก้มร้อนผ่าว
