“ขอบคุณนะปัทมา ที่ให้โอกาสฉันได้ดูแลเธอกับลูก”
“ฉันต้องขอโทษคุณ ที่พรากลูกมาจากคุณ ต่อไปนี้ฉันจะคืนความสุขที่สูญหายไปของครอบครัวเราให้คุณ”
ปัทมาน้ำตาไหลกอดสามีแน่น ในอดีตเธอหอบท้องหนีเขามาเมื่อเข้าใจว่าเขากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ครอบครัวหมั้นหมายให้ ข่าวคราวตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมาของเขา ก็บอกว่าเขาแต่งงานแล้วกับคนที่ครอบครัวเลือกให้ มีชีวิตสุขสำราญดี จึงพาลูกสาวหลบหนีไปเรื่อยๆ เกรงเขาจะรู้แล้วมาพรากลูกของเธอไป เพราะได้ข่าวว่าภรรยาของเขาไม่สามารถมีลูกให้ได้ มีเพียงหลานชายเป็นทายาทสืบสกุล
“หมดเวลาร้องไห้แล้ว ต่อไปนี้เราจะมีแต่ความสุขพร้อมหน้ากันสักที มาหาพ่อสิหนูปลาย”
คนเป็นพ่อเรียกลูกสาวให้มาอยู่ในอ้อมแขนอีกข้าง ไปรญายิ้มและเดินเข้าไปกอดบิดาไว้แน่น หันมาหอมแก้มมารดาที่ยิ้มทั้งน้ำตา เธอมีพ่อดูแลแล้ว ไม่ต้องกลัวอิทธิพลของผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนั้นอีกต่อไป
“ขอบคุณนะคะเฟอร์นันโด”
“ฉันต่างหาก
